नेपाली कांग्रेस ‘रिटर्नस व्याक’

द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता
जनकपुरधाम............

२८ चैत्र २०६४ मा कोइराला सरकारको नेतृत्वमा सम्पन्न संविधानसभाको निर्वाचनमा नेपाली कांग्रेस ११० सिट जितेर सभामा दोस्रो ठुलो दलका रुपमा प्रकट भयो । पछि कोइरालाको देहावसान पछि कांग्रेसको नेतृत्व सम्हालेका सुशिल कोइरालाको अगुवाईमा ४ मंसिर २०७० मा सम्पन्न दोस्रो संविधानसभाको चुनावमा पहिलो ठुलो दलको रुपमा उभ्रेर आयो । प्रत्यक्ष तर्फ १०५ र समानुपातिक तर्फ ९१ गरी कुल १ सय ९६ सिट ल्याई पहिलो ठुलो राजनीतिक शक्तिको रुपमा आएको हो । मन्त्रिपरिषदबाट मनोनित हुने २६ सिट मध्ये केही ठुलो हिस्सा कांग्रेसले पाउने निश्चित छ । ठुलो दलको हैसियतले सरकार निर्माणको लागि कांग्रेसले पहल थालिसकेको छ ।

२००३ सालमा बी.पी. कोइराला, डिल्लीरमण रेग्मी, कृष्णप्रसाद भट्टराई इत्यादीको अग्रसरतामा खोलिएको नेपाली राष्टिूय कांग्रेस र २००५ सालमा असन्तुष्ट राणाहरु महावीर शमशेर, सुवर्ण शमशेर इत्यादीको अग्रसरतामा खुलेको नेपाल प्रजातन्त्र कांग्रेस २००६ सालमा आपसमा विलय भई नेपाली कांग्रेसको जन्म भएको हो । मातृकाप्रसाद कोइराला यसको संस्थापक सभापति हुन । २००७ सालको क्रान्तिमा यसले अग्रणी भुमिका खेलेको थियो तर यसमाथि क्रान्तिलाई अधुरै राखी दिल्ली सम्झौतामा सरिक भएको आरोप लगाइन्छ । क्रान्तिपछि मोहन शमशेरकै प्रधानमन्त्रीत्वमा बनेको संयूक्त मन्त्रिमण्डलमा आधा भाग यसै पार्टीले पाएको थियो । त्यसवेला यस पार्टीका नेताहरु बी.पी. कोइराला, गणेशमान सिंह इत्यादी मन्त्री भएका थिए । पछि नेपाली कांग्रेसकै एकमना सरकार पनि बन्यो जसका नेता मातृकाप्रसाद कोइराला प्रधानमन्त्री बने । तर, मातृका बाबु र विश्वेश्वर बाबुका बीच पदका लागि हानाथाप हुँदा मन्त्रिमण्डल गि¥यो । २००७ सालको क्रान्तिको सर्वाधिक महत्वपुर्ण उपलब्धि भनेको जनताबाट रोजिएको संविधानसभाबाट निर्मित संविधानद्धारा मुलुकको शासन सञ्चालन गर्ने राजा त्रिभुवनको बचनवद्धता थियो । तर, नेपाली कांग्रेसका नेताहरुको आपसी द्वन्द र पार्टी(पार्टीको आपसी तानातानले गर्दा यो सुवर्ण अवसरबाट नेपालीहरु वञ्चित भए । राजा महेन्द्रको राज्यारोहणपछि दरबार जनाधिकार विरोधी गतिविधिको केन्द्र बन्यो । स्थिति कतिसम्म शंकास्पद भयो भने प्रजातन्त्रलाई लीकमा ल्याउन पार्टीहरुले जे किसिमबाट भए पनि निर्वाचनलाई स्वीकार्न बाध्य हुनुप¥यो । परिणामस्वरुप राजा महेन्द्रद्धारा दिएकै धारा ५५ सहितको संविधानलाई मानेर चुनाव लड्नु प¥यो ।
२०१५ सालको आमनिर्वाचनमा नेपाली कांग्रेस नै दुई तिहाई बहुमत पाई विजयी भयो र यसका नेता बी.पी. कोइराला प्रधानमन्त्री बने । तर, यो सरकारले आफ्नो ल्याकत प्रमाणित गर्न पाएन । २०१७ साल पुष १ गते राजा महेन्द्रको सैनिक प्रतिक्रान्तिद्धारा यो सत्ताच्युत भयो । मुलुकमा राजनीतिक दलहरु प्रतिबन्धित भए । पञ्चायत जस्तो प्रतिगामी राजनीतिक व्यवस्था नेपालीहरुमाथि थोपरियो । प्रधानमन्त्री बी.पी.लगायत गणेशमान सिंह, कृष्णप्रसाद भट्टराई, रामनारायण मिश्र आदि नेताहरु थुनामा परे । त्यसपछिका वर्षहरुमा यस पार्टीले अनेक उतारचढाव सहनुप¥यो । शाही दमनबाट उम्केर भारतमा जम्मा भएका नेता र कार्यकर्ताहरु गोलबन्द भए र सुवर्ण शमशेरको नेतृत्वमा हान र फर्क (ज्ष्त बलम च्गल) को नीति अवलम्बन गरी अघि बढे । प्रजातन्त्र पुनस्र्थापनाको लागि थालिएको यो सशस्त्र विद्रोहले सफलता पाउन सकेन ।
नेपालमा साम्यवादको प्रभावलाई रोक्न र पञ्चायती व्यवस्थामा क्रमिक सुधार हुँदै जाने अपेक्षा गरी राजालाई सहयोगको प्रस्ताव राखि सुवर्ण शमशेरको वक्तव्य आएपछि बी.पी., गणेशमानहरु जेलमुक्त भए र कार्यकर्ताहरुले माफी पाए । तर, यो कदमको कुनै आशातीत परिणाम निस्केन । यसपटक कृष्णप्रसाद भट्टराईबाहेक अन्य सबै नेताहरु भारत प्रवासमा गए र त्यहीबाट सशस्त्र संघर्षको प्रयास गरे । यो प्रयासले परिणाम ननिकालिरहेको र भारत स्वयं पनि इन्दिरा गान्धीद्धारा लगाइएको संकटकालले आक्रान्त भइरहेको पृष्टभुमिमा राष्टिूय मेलमिलापको नारा दिदै बी.पी. हरु २०३३ सालमा ने्पाल फर्के । विद्यार्थी आन्दोलनका कारणले चर्किएको राजनीतिक संकटबाट छुटकारा पाउन २०३६ सालमा जनमत संग्रहको घोषणा भयो । मनमोहन अधिकारीको नेतृत्वमा रहेको कम्युनिष्ट पार्टीले पाँच पुर्वाधार मान्न लगाएर मात्र जनमत संग्रहमा भाग लिनुपर्छ भनी आह्वान गर्दा गर्दै बी.पी.ले कुनै मानेनन र अन्य राजनीतिक दलसँग बहुदल ल्याउन संयुक्त मोर्चा गर्ने कुरालाई पनि इन्कार गरे । पञ्चायती झेलका अगाडि बहुदल चार लाखको अन्तरबाट पराजित भई छाड्यो ।
२०३८ सालमा बी.पी.को देहावसानपछि २०४२ सालमा राजनीतिक दलमाथिको प्रतिबन्ध हटाउन नेपाली कांग्रेसले सत्याग्रह ग¥यो । अन्य राजनीतिक दलहरुसँग सहयोग  नलिइएको भएपनि उनीहरुले स्वेच्छाले सहयोग दिने जमर्को गरे । तर, यो आन्दोलन सफल भएन । अन्ततोगत्वा २०४६ सालमा ऐतिहासिक जनआन्दोलन सम्पन्न भयो । यो जनआन्दोलनको पृष्ठभुमि तयार गर्न र नेतृत्व गर्न नेपाली कांग्रेस पनि अग्रिम पङ्क्तिमा देखा प¥यो । २०४६ साल माघ ५ देखि ७ गतेसम्म काठमाडौमा नेपाली कांग्रेसको राष्टिूय सम्मेलन सम्पन्न भयो । त्यसमा नेपालका सात बामपार्टीहरु मिलेर बनेको बाममोर्चाले पनि आफ्नो एक्यवद्धता देखायो । त्यसमा भारतका प्रमुख राजनीतिक दलका नेताहरुले पनि भाग लिए । नेपाली कांग्रेसका कार्यवाहक अध्यक्ष कृष्णप्रसाद भट्टराई र गिरिजाप्रसाद कोइराला एव वाममोर्चाका सहाना प्रधान र राधाकृष्ण मैनालीले श्री ५सँग भाग लिएको सम्झौता वार्ताको फलस्वरुप २०४६ साल चैत्र २६ गते राती ११ बजे उप्रान्त रेडियो नेपाल र नेपाल टेलिभिजनको माध्यमबाट निर्दलीय व्यवस्था समाप्त भएको भनी राजदरवारको विज्ञप्ति प्रसारण भयो ।
यसरी ३० वर्षपछि पुनः नेपालमा प्रजातन्त्रको स्थापना भयो । बैशाख ३ गते नेपाली कांग्रेसका का.वा. अध्यक्ष कृष्णप्रसाद भट्टराईको अध्यक्षतामा ११ सदस्यीय मन्त्रिमण्डल गठन भयो । यस मन्त्रिमण्डलले संविधान बनाउने र आमनिर्वाचन सम्पन्न गरी सत्ता हस्तान्तरण गर्ने दायित्व पुरा गरिछाड्यो । २०४८ साल बैशाख २९ गते सम्पन्न आमनिर्वाचनमा २०५ सिट भएको प्रतिनिधि सभामा ११० सिट प्राप्त गरी महामन्त्री गिरिजाप्रसाद कोइरालाको प्रधानमन्त्रीत्वमा नेपाली कांग्रेसले एकमना मन्त्रिपरिषद बनायो । तर, आन्तरिक मतभेदका कारण यो सरकारले पुरा कार्यकालसम्म काम गर्न सकेन । २०५१ मा सम्पन्न मध्यावधि निर्वाचनमा यो सत्ताच्यूत भयो र ८३ सिटमा खुम्च्यो ।
त्रिशंकु संसद (ज्गलन एबचष्ष्बिmभलत) भएको यो कालखण्डमा नेपाली कांग्रेस संसदीय राजनीतिमा संर्वाधिक विकृतिहरु भित्रिए । मनमोहन अधिकारीको नेतृत्वमा रहेको एमालेको अल्पमतको सरकारलाई ढाल्न नेपाली काँटोसले पुर्व पञ्चहरुको पार्टी राप्रपासँग हात मिलायो । २०५२ साल भदौ १२ को सर्वोच्च अदालतको फैसलाले प्रधानमन्त्रीको प्रतिनिधि सभा भंग गर्न पाउने विशेषाधिकारको अन्त्य मात्र गरेन प्रतिनिधि सभाको पुनर्बहाली पनि ग¥यो । यस फैसलाका कारण प्रधानमन्त्रीद्धारा ढल्यो । त्यसपछि नेपाली कांग्रेस संसदीय दलका नेता शेर बहादुर देउवा प्रधानमन्त्री भएको कांग्रेस, राप्रपा र सदभावना पार्टीको मिलिजुली सरकार बन्यो । अठ्चालीस सदस्यीय यो जम्बो मन्त्रीपरिषदले संसदीय राजनीतिमा पजेरो काण्ड जस्तो विकृति भित्रयाउने काम ग¥यो । तर आफ्नै पार्टीका दुईजना सांसदको अनुपस्थितिले विश्वासको मत नपाएर यो सरकार ढल्यो ।
नेपाली कांग्रेसले राप्रपाका साथमा सरकार बनाएको थियो भने एमालेले राप्रपाका नेता लोकेन्द्रबहादुर चन्द्रको प्रधानमन्त्रीत्वमा सरकार बनायो । त्यसपछि भने नेपाली कांग्रेसले गठबन्धन राजनीतिमा एमालेलाई माथ दियो । पहिले राप्रपा कै अर्का नेता सुर्यबहादुर थापाको नेतृत्वमा कांग्रेस गठबन्धन सरकारमा सामेल भयो भने पछि घरि नेकपा माले त घरि नेकपा एमालेलाई साथ लिएर गिरिजाप्रसाद कोइरालाको प्रधानमन्त्रित्वमा सरकार चलायो । यो सरकारले २० बैशाख ०५६ मा आम निर्वाचन गर्ने घोषणा ग¥यो । तेस्रो आम निर्वाचनमा नेपाली कांग्रेसले पुनः बहुमत ल्यायो । यस पटक नेकपा एमालेको विभाजनले नेपाली कांग्रेसलाई ठुलो राजनीतिक फाइदा भयो चुनाव अभियानकै दौरानमा यस पार्टीले कृष्णप्रसाद भट्टराईलाई भावी प्रधानमन्त्रीका रुपमा प्रस्तुत ग¥यो र चुनाव पछि वहाँलाई प्रधानमन्त्री बनायो पनि । तर यसपटक पनि पार्टीभित्र मतभेद शुरु भयो । पार्टी सभापति गिरिजाप्रसाद कोइरालाको महत्वाकांक्षाका सामु वहिष्कार र पार्टीभित्रको विरोधका कारण संकटले घेरिएको सरकार होलेरीमा सेना परिचालनबाट आशातीत परिणाम ननिस्केपछि पद छाडन बाध्य भयो । अव गिरिजाप्रसाद कोइरालाको स्थानमा शेरबहादुर देउवा प्रधानमन्त्री बने । ठुलो होहल्लाका साथ प्रारम्भ गरिएको माओवादीसँगको शान्ति वार्ता तेस्रो चरणभन्दा अगाडि बढन सकेन । त्यसपछि दाङको सैनिक क्याम्पमा माओवादी हमलाबाट टुटेको शान्ति वार्ताले मुलुकभरि माओवादी सरकार भीडन्त निम्त्यायो । देउवा सरकारले आतङ्ककारी घोषित ग¥यो र मुलुकमा संकट काल घोषित ग¥यो ।
माओवादीसँग लडाईको मोर्चामा सेना उतारेर अघि वढेको देउवा सरकारले राजनीतिक वृत्तमा आफ्नै पार्टीबाट विरोधको सामना गर्नुप¥यो । यसपटक नेपाली कांग्रेसभित्र उठेको आन्तरिक कलहको चपेटामा संसद विघटन भयो, पार्टी विभाजित भयो र तोकिएको समयमा निर्वाचन हुन सकेन । आफ्नो पार्टीको संकटकालको म्याद थप गर्ने प्रस्ताव संसदबाट फिर्ता लिने आदेश मान्नुभन्दा प्रतिनिधि सभा भंग गर्न उद्यम हुने प्रधानमन्त्री देउवाको अगुवाईमा नेपाली  कांग्रेस विभाजित भयो । तर त्यतिबेला देउवा र नवगठित नेपाली कांग्रेस (प्रजातान्त्रिक) लाई ठुलो झटका लाग्यो जव तत्कालिन श्री ५ ज्ञानेन्द्रबाट प्रधानमन्त्री देउवालाई असक्षमताको आरोप लगाएर सरकार भंग गर्ने र कार्यकारिणी अधिकार आफ्नो हातमा लिने काम भयो । राजाले आफ्नो सरकार अपदस्थ गरेपछि प्रजातान्त्रिक कांग्रेस पनि पाँच दलको भन्दा छुट्टै बसेर सडक आन्दोलनमा ओल्र्यो । पछि आफ्ना सबै विकल्पहरु सकिदै गएपछि राजा ज्ञानेन्द्रले पुनः देउवालाई २०६१ जेठमा प्रधानमन्त्री बनाए । प्रसन्न चित्त देउवाले गोर्खाली राजाबाट आफुले न्याय पाएकोे घोषणा समेत गरे । तर नेकपा (एमाले), राष्टिूय प्रजातन्त्र पार्टी र नेपाल सदभावना पार्टी समेत सामेल भएको यो सरकारमाथि त्यसबेला वज्रपात भयो जव राजा ज्ञानेन्द्रले आठ महिना पछि १९ माघ २०६१ मा यसका विरुद्ध सैनिक कु गरे । यो पार्टी मुलतः प्रजातान्त्रिक समाजवादमा विश्वास गर्ने पार्टी हो । वि.पी कोइराला, सुवर्ण शमशेर, गणेशमान सिंह, कृष्ण प्रसाद भट्टराई यसका संस्थापक र अग्रणी नेता हुन । तत्कालिन राजा ज्ञानेन्द्रको माघ १९ को कू पछि प्रारम्भमा नेपाली कांग्रेस र कांग्रेस प्रजातान्त्रिक दुवैले माहाधिवेशन गरी पार्टी विधानलाई राजतन्त्र निरपेक्ष बनाए । राजाको शासनका विरुद्ध आन्दोलनमा उत्रने सिलसिलामा सात दलको गठबन्धन बन्यो त्यसमा कांग्रेसका यी दुवै घटक सामेल भए र नेकपा (माओवादी) सँग १२ बुँदे समझदारी गरे ।
त्यसपछि प्रारम्भ भएको १९ दिने निर्णायक जनआन्दोलनमा यी दुवै पार्टी सामेल भए । आन्दोलनको सफलतापछि नेपाली कांग्रेसका सभापति गिरिजाप्रसाद कोइरालाको नेतृत्वमा सरकार बन्यो । पछि पुनः यी दुवै पार्टी एक भए र संविधानसभाको निर्वाचनमा भाग लिए । २८ चैत्र २०६४ मा कोइराला सरकारको नेतृत्वमा सम्पन्न संविधानसभाको निर्वाचनमा नेपाली कांग्रेस ११० सिट जितेर सभामा दोस्रो ठुलो दलका रुपमा प्रकट भयो । पछि कोइरालाको देहावसान पछि कांग्रेसको नेतृत्व सम्हालेका सुशिल कोइरालाको अगुवाईमा ४ मंसिर २०७० मा सम्पन्न दोस्रो संविधानसभाको चुनावमा पहिलो ठुलो दलको रुपमा उभ्रेर आयो । प्रत्यक्ष तर्फ १०५ र समानुपातिक तर्फ ९१ गरी कुल १ सय ९६ सिट ल्याई पहिलो ठुलो राजनीतिक शक्तिको रुपमा आएको हो । मन्त्रिपरिषदबाट मनोनित हुने २६ सिट मध्ये केही ठुलो हिस्सा कांग्रेसले पाउने निश्चित छ ।

नेपाली कांग्रेसका एजेण्डाहरु
बहुलतामा आधारित संघीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्र,संघीय लोकतन्त्र,समावेशी लोकतन्त्र,हिंसामुक्त दिगो र शान्तिपुर्ण लोकतन्त्र, समानता र समृद्धिका लागि लोकतन्त्र, राष्टिूय एकता प्रवर्धन गर्ने लोकतन्त्र, आन्तरिक लोकतन्त्रसहित पारदर्शी र उत्तरदायी राजनीतिक दल, नेपालको राष्टिूय पहिचान, स्वाधिनता एवं राष्टिूय हितलाई प्रवर्धन गर्ने विदेश नीति । यस अतिरिक्त यो पार्टीले जनताको सम्प्रभुता, संविधानको सर्वोच्चता, जनप्रतिनिधिहरुको शासन, नागरिक स्वतन्त्रता र स्वतन्त्रतायूक्त संवैधानिक प्रत्याभुति, गणतन्त्रको नाममा सैन्यवाद, पार्टी विशेषको अधिनायकवाद वा धार्मिक एकाधिकारवादको पक्षपोषण गर्ने कुनै पनि विचार, दर्शन र प्रयोगप्रति अस्वीकृति जस्ता विषयहरुलाई पनि आफ्नो आदर्श मानेको छ ।

मिति ः २०७०÷०८÷१६

चुनावमा अदृश्य शक्तिहरुको प्रयोगः एमाओवादी ब्युरो इन्चार्ज झा

द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता
जनकपुरधाम............
एकिकृत नेकपा माओवादीका मधेश ब्युरो इन्चार्ज समेत रहनुभएका धनुषा क्षेत्र नं.१ का प्रत्याशित उम्मेदवार रामचन्द्र झाले संविधानसभाको चुनावमा अदृश्य शक्तिहरुको प्रयोग गरिएको आरोप लगाउनुभएको छ । संविधानसभाको चुनावमा काग्रेस र एमाले पार्टीहरुले एमाओवादीलाई देशभरि नै हराउने रणनितिको तहत नै अदृश्य शक्तिहरुको प्रयोग गर्दै प्रहरी , प्रशासनले मतपेटिका मतगणना स्थलसम्म ल्याउँदै गर्दा घण्टौ घण्टासम्म मतपेटिकाको बारेमा राजनितिक दल तथा दलका प्रतिनिधीहरुलाई समेत जानकारी नदिई चलखेल गरेको आरोप लगाउनुभएको छ । विहिवार जनकपुरमा आयोजित पत्रकार सम्मेलनमा बोल्दै नेता झाले चुनावको क्रममा धाँधली भएको भन्दै सर्वप्रथम प्रशासनद्धारा पक्षपात व्यवहार गरिएको , आचार संहिता उल्लघंन गरि व्यापक रुपमा काग्रेस , एमालेले रुपैया पैसाको चलखेल गरेता पनि निर्वाचन आयोगबाट निगरानी नभएको , चुनाव सम्पन्न भएपछि मतपेटिकासंगै मतगणनास्थलसम्म राजनितिक दलका प्रतिनिधी नराखी सेना र प्रहरीको मिलोमतोमा घण्टौसम्म मतपेटिकाबारेमा कुनै जानकारी नदिई वेवारिसे राखेको , मतपेटिकामा पहेलो रंगका हुक लगाउने भएपनि हरियो रंगका हुक लगाएको , प्रहरीको गाडीमा दारु , वियर ढुवानी गरिएको , मतपेटिकामा अर्धकटटी सहित विना हस्ताक्षरको व्यालेड खसेको पाइएको आरोप लगाए ।
पत्रकार सम्मेलनमा नेता झाले धनुषाको विभिन्न मतदान स्थलको बुथ केन्द्रहरुमा एमाओवादीका उम्मेदवार तथा प्रतिनिधीहरुलाई प्रवेशमा समेत निषेध गरिएको थियो । धनुषा क्षेत्र नं.६ का उम्मेदवार वोधमाया यादवलाई प्रहरीले मतदानस्थलमा प्रवेश गर्न दिएका थिएनन भने एमाओवादीका क्षेत्र नं.५ का उम्मेदवार विजय यादव र एमालेका उम्मेदवार रघुविर महासेठलाई सपहीस्थित विपी माविको मतदानस्थलमा प्रवेश निषेध गरिएको एमाओवादी उम्मेदवार विजय यादवले आरोप लगाए ।
पत्रकार सम्मेलनमा बोल्दै एमाओवादीका धनुषा इन्चार्जसमेत रहनुभएको धनुषा क्षेत्र नं.२ का उम्मेदवार रामचन्द्र मंडलले निर्वाचन आयोगले बदनियतपूर्वक प्रशासनकोे शक्तिले मतपेटिकाबारे आफुहरुलाई घण्टौसम्म जानकारी नदिई मतपेटिकाभित्र आफुहरुको मत बदलिनुको साथै हस्ताक्षर नभएको ब्यालेडसमेत एउटै बाक्समा भेटिनु दुखदायीको साथै शंकाको विषय भएको बताएका छन । यो चुनावको क्रममा मतगणनाको क्रममा धाँधली भएको भन्दै मतगणना स्थगित गरि राजनितिक सम्बाद पछि मात्रै मतगणना गरिनुपर्ने माग गर्दै नेता मंडलले भने ः मतगणना नरोकिएर मतगणना जारी राखे आउने परिणाम आफुहरुलाई स्विकार्य बाध्यता नहुने बताउँदै यो मतगणनाबाट एमाओवादीको पक्षमा आउने जितमा समेत आफुहरुको पार्टीको सहभागिता नहरने बताए ।
पत्रकार सम्मेलनमा एमाओवादीका क्षेत्र नं.७ का उम्मेदवार रामकुमार महतो , क्षेत्र नं.३ का उम्मेदवार हरिदेव मंडल , क्षेत्र नं.४ का उम्मेदवार अरविन्द साह , क्षेत्र नं.६ का उम्मेदवार बोधमाया यादवसहित समानुपातिक उम्मेदवारहरुका तारादेवी महतो , असर्फी भिनवार यादवसहितका नेताहरुको उपस्थिती रहेको थियो । एमाओवादीका उम्मेदवार तथा प्रतिनिधीहरु एमाओवादीको केन्द्रिय कमिटीको निर्देशन बमोजिम देशभरिका मतगणना स्थलबाट बाहिरदै मतगणना प्रक्रियालाई बहिष्कार गरेको भएपनि निर्वाचन कार्यालयमा मतगणना भने जारी रहेको छ ।


मिति ः २०७०÷०८÷०९

धनुषामा ५ सिटको आयो परिणाम

द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता
जनकपुरधाम............
सात मंसिर २०७० मा सम्पन्न संविधानसभाको दोस्रो निर्वाचनमा धनुषामा कांग्रेस नै अगाडी रहेको  देखिएको छ । प्राप्त परिणाम अनुसार धनुषा निर्वाचन क्षेत्र नं. १ मा नेपाली कांग्रेसका प्रत्यासी दिनेश परशैला ८ हजार ८ सय २७ मत ल्याएर विजयी भएका छन । उनका निकटत्तम प्रतिद्वन्दी स्वतन्त्र उम्मेदवार जोगकुमार बरबरिया यादवले ७ हजार ९ सय ४६ मत ल्याएका छन । एकिकृत नेकपा माओवादीका मधेस व्यूरो प्रमुख रामचन्द्र झाको करारा हार भएको छ । ५ हजार ३ सय १० मत ल्याएर उनी तेस्रो स्थानमा  रहेका छन । यस अघिको निर्वाचनमा उनी निर्वाचित भएका थिए । त्यसैगरी क्षेत्र नंंं.२ मा नेपाली कांग्रेसका रामकृष्ण यादव दोस्रो पटक निर्वाचित भएका छन । उनी ९ हजार ३ सय ७८ मत ल्याएर विजयी भएका हुन । त्यसैगरी एमाओवादीका धनुषा इन्चार्ज रामचन्द्र मण्डल ७ हजार १ सय ४४ मत ल्याएर दोस्रो स्थानमा परेका हुन । यस अघिको निर्वाचनमा पनि उनी निकटत्तम प्रतिद्वन्दी नै रहेका थिए । एमालेका भोला साहले ५ हजार २ सय ६५ मत ल्याएर तेस्रा््े स्थानमा रहेका छन । क्षेत्र नं. ४ मा सदभावना पार्टीका वरिष्ठ केन्द्रिय उपाध्यक्ष संजय कुमार साह १२ हजार ६ सय ६६ मत ल्याएर दोस्रो पटक निर्वाचित भएका छन । यस अघि उनी फोरमबाट निर्वाचित भएका थिए । नेपाली कांग्रेसका रामसरोज यादव ११ हजार ४ सय २६ मत ल्याएर दोस्रो स्थान हासिल गरेका हुन । यादव कांग्रेस धनुषाका सभापति समेत हुन भने यस अघिको निर्वाचनमा उनी समानुपातिक तर्फबाट सभासद भएका थिए । तराई मधेस लोकतान्त्रिक पार्टीका केन्द्रीय उपाध्यक्ष वृषेश चन्द्र लालले २ हजार ६ सय ५० मत ल्याएर तेस्रो स्थान हासिल गरेका हुन । क्षेत्र नं. ६ मा नेपाली कांग्रेसका प्रेम किशोर प्रसाद साह ७ हजार ७ सय ३० मत ल्याएर विजयी भएका हुन । उनी यस अघिको निर्वाचनमा निकटत्तम प्रतिद्वन्दी रहेका थिए । त्यसैगरी एमालेका योगनारायण यादव ७ हजार ३ सय ५० मत ल्याएर दोस्रो र राप्रपा नेपालका मनोज मल्लले ६ हजार ३ सय ५७ मत ल्याएर तेस्रो भएका हुन । क्षेत्र नं. ७ मा एमालेका शत्रुधन महत्तो ८ हजार ८ सय २६ मत ल्याएर दोस्रो पटक निर्वाचित भएका हुन । उनी यस अघिपनि विजयी भएका थिए । नेपाली कांग्रेसका बासुलाल महत्तोले ८ हजार ४ सय ८९ मत ल्याएर दोस्रो र स्वतन्त्र उम्मेदवार समिर घिमिरे ६ हजार ७८ मत ल्याएर तेस्रो भएका हुन । क्षेत्र नं. ३ र ५ मा समाचार तयार गर्दा सम्म मतगणना जारी नै रहेको थियो ।

पछिल्लो निर्वाचनमा धनुषाको अवस्था
२०६४ साल चैत्र २८ गते सम्पन्न ऐतिहासिक संविधानसभाको निर्वाचनमा धनुषा यस कारण पनि चर्चामा रहयो कि क्षेत्र नं. ५ वाट निर्वाचित डा.रामबरण यादव संघीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्र नेपालको प्रथम राष्टूपति चुनिनु भयो । नेपाली कांग्रेसका तत्कालिन महामन्त्र यादवले १० हजार ३ सय ९२ मत ल्याई आफ्ना निकटतम प्रतिद्धन्दी तमलोपाका प्रत्यासी श्रीकृष्ण यादवलाई ४ सय ८८ मतको अन्तरले पराजित गर्नु भएको थियो । निर्वाचन क्षेत्र १ मा नेकपा एमालेका तर्फबाट रामचन्द्र झाले १२ हजार १ सय ८३ मत ल्याएर निर्वाचित हुनुभएको थियो भने उनका निकटतम प्रतिद्धन्दी माओवादीका प्रत्यासी जोगकुमार बरबरिया यादवले ९ हजार ६ सय ८ मत प्राप्त गरेका थिए । क्षेत्र नं. २ मा नेपाली कांग्रेसका प्रत्यासी रामकृष्ण यादवले ९ हजार ८ सय २५ मत प्राप्त गरी निर्वाचित भएका थिए भने माओवादीका प्रत्यासी रामचन्द्र मण्डलले ८ हजार २ सय १९ मत ल्याएर पराजय हुनु परेको थियो । क्षेत्र नं. ३ मा नेपाली कांग्रेसका अर्को दिग्गज नेता विमलेन्द्र निधिले जिल्लामै सबै भन्दा वढी मत १५ हजार ५ सय ८२ मत ल्याई निर्वाचित भएका थिए भने नेकपा(एमालेका प्रत्यासी हरिदेव मण्डलले ९ हजार ९ सय ३६ मत मात्र हासिल गर्न सकेका थिए । क्षेत्र नं. ४ मा मधेसी जनअधिकार फोरम नेपालका प्रत्यासी संजय कुमार साहले १३ हजार ४ सय २२ मत ल्याएर निर्वाचित भएका थिए भने नेकपा एमालेका प्रत्यासी रघुविर महासेठ ९ हजार २ सय ८२ मत ल्याएर हारको मुख हेर्नु परेको थियो । क्षेत्र नं. ६ मा माओवादी की प्रत्यासी रामकुमारी देवी यादवले ११ हजार ५ सय ७० मत ल्याएर विजयी भएकी थिईन भने उनका निकटतम प्रतिद्धन्दी कांग्रेसका प्रत्यासी प्रेम किशोर प्रसाद साहले ८ हजार ९ सय १३ मत प्राप्त गरेका थिए ।
     क्षेत्र नं. ७ मा  एमालेका शत्रुघन महत्तोले ११ हजार ६ सय २० मत ल्याई निर्वाचित भएका थिए भने नेपाली कांग्रेसका प्रत्यासी आनन्द प्रसाद ढुङगाना ७ हजार ४ सय ६९ मत ल्याएका थिए । क्षेत्र नं. ५ भएको संविधानसभाको उपचुनावमा नेकपा एमालेका रघुविर महासेठले १३ हजार २ सय २२ मत ल्याएर विजय भएका थिए भने तमलोपाका श्रीकृष्ण यादवले ११ हजार ९ सय ८१ मत ल्याएका थिए ।

मिति ः २०७०÷०८÷०९