सशस्त्र क्रान्ति अहिले विसर्जन हुँदैन ः ‘राजन मुक्ति’ रंजित झा

द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता

जनकपुरधाम............

धनुषा लक्ष्मीपुर वगेवा(७, कुम्हरौरा गाउँ बस्ने महेन्द्र झाको नाति डा.विद्यानन्द झाको कान्छो छोरा हुन रंजित झा उर्फ राजन मुक्ति । २०४३ सालमा जन्मिएका रंजित २०५६ सालमा सरस्वती मा.बि. जनकपुरबाट एसएलसी उत्तीर्ण गरी अनुग्रह नारायण कलेज विहारबाट प्रविणता प्रमाण पत्र र स्नातक तह (राजनीति शास्त्र) विषय लिई उत्तीर्ण गरेका हुन । विद्यार्थी राजनीति गर्दा तत्कालिन राजा ज्ञानेन्द्रले गरेको शाही ‘कु’ का विरुद्ध भएको २०६२÷०६३ को आन्दोलनमा उनी सदभावना पार्टीका यूवा मञ्चका केन्द्रिय सदस्य र विद्यार्थी मञ्चका धनुषा प्रभारीको रुपमा सक्रिय सहभागिता जनाएका थिए । उक्त आन्दोलनका क्रममा उनी पक्राउ परेर जेल पनि गएका थिए । जेलबाट रिहा भएपछि सिरहा घर भएको नागेन्द्र पासवानको ज्वाला समुहमा लागि करिव १ वर्ष जति पोलिट व्यूरो सदस्यको रुपमा उनी कार्यरत थिए । पछि ज्वाला सिंह सँग पार्टीको काम कारवाही सम्बन्धमा कुरा नमिलेपछि उनले पार्टीबाट विद्रोह गरी ७ फागुन २०६५ मा जनतान्त्रिक तराई मुक्ति मोर्चा राजन समुह नामक छुट्टै समुह गठन गरी राजन मुक्तिले संयोजकको रुपमा पहिलो प्रेस विज्ञप्ती जारी गरेका थिए । हतियार साधन मात्र हो साध्य होइन, साध्य भनेको अन्ततः विचार नै रहेपनि बन्दुकको नालबाट नेपाली शासकले तराईमा शासन गरेका कारण ती शासकहरुबाट मुक्ति दिलाउनका लागि बाध्य भएर हतियार उठाएको राजन मुक्तिले बताएका छन् । क्रान्तिमा पनि विभिन्न चरणहरु हुन्छन् र क्रान्तिलाई निस्तेज पार्न अहिले सच्चा क्रान्तिकारीहरुलाई राज्य पक्षले पक्राउ गर्नु स्वभाविक रहेको भन्दै उनी भन्छन,“क्रान्ति संस्थागत हुन लामो समय लागेको भएपनि क्रान्तिको विसर्जन हुनेबाला छैन । शासक वर्गले जस्तो कदम चाल्छ सोही अनुरुप क्रान्तिले पनि आफ्नो बाटो लिने छ । राज्यले जति जति दमन बढाउँदै जान्छ त्यतिनै क्रान्ति पनि अगाडि वढ्ने छ ।”

सत्रुको कब्जामा परेका कारण जलेश्वर जेलमा आफु असुरक्षित रहेको भन्दै उनी भन्छन,“जब सम्म तराईको समस्या समाधान हुँदैन तबसम्म हामी लडिरहन्छौं । राज्यले अहिले पनि दमनकै बाटोलाई निरन्तरता प्रदान गर्छ भने निकट भविष्यमै राज्यले परिकल्पना समेत नगरेको जस्तो तराईमा क्रान्तिको आँधिवेहोरी आउने छ र स्वतन्त्र राष्टूको रुपमा झण्डा फहरिनेछ ।”

मधेसमा हतियार उठाएर सुरुवात गरिएको सशस्त्र क्रान्तिको ९ वर्ष वितिसक्दा करिब करिब ७० प्रतिशत यूद्ध जितिसकेको दाबी गर्दै राजन मुक्ति भन्छन,“ मधेसवादको मुद्दा पहिले देखि हरेक मधेसीको मनमा रहेपनि बाहिर निकाल्न सशस्त्र आन्दोलन नै सहायक भयो । राज्यपक्षको बन्दुक र लाठीलाई मधेसी जनताले पनि लाठी लिएर सामना मात्रै गरेनन्, राज्यको गोली खान समेत पछि परेनन् ।” मधेसमा ९ वर्ष अघि कुनै पनि सरकारी कार्यालयमा मधेसी मुलका व्यक्ति कार्यालय प्रमुख थिएनन् । दुई वर्ष अघि सम्म एक जना पनि मधेसी मुलका एसपी र सिडिओ थिएनन् । तर, अहिले मधेसी पनि कार्यालय प्रमुख बनेका छन् । एसपी सिडिओ बनेका छन् । त्यो सबै सशस्त्र क्रान्तिको उपज रहेको राजन मुक्ति बताउँछन् । उनका अनुसार नेपाल सरकारको अधिन रहेको सरकारी कार्यालयहरुमा जनताले मधेस सरकार लेखिसकेका छन् । अव त्यो दिन धेरै टाढा छैन जब लेटरप्याडमा पनि नेपाल सरकारको ठाउँमा मधेस सरकार रहने छ । मधेसवादको नाउँमा घुसपैठ गरेका मधेसी नेताहरुलाई बहिष्कार गर्न आफुहरुले गरेको अपिललाई स्वीकार गर्दै मधेसी जनताले ती कथित मधेसवादी दल र तीनका नेताहरुलाई विस्थापित गरेर देखाउनु पनि आफुहरुको जित रहेको राजन मुक्तिले दावी गर्छन् । अन्तिम लडाई अहिले पनि बाँकी रहेको भन्दै माओवादीले एउटा वर्गको विरुद्ध मात्र आन्दोलन गरको कारण राज्य पक्षले पनि उसलाई सहयोग ग¥यो तर, हाम्रो लडाई औपनिवेशको विरुद्ध रहेका कारण अलि समय लागे पनि अन्ततः हाम्रो जित हुने राजन मुक्ति बताउँछन् । कार्यपालिका, व्यवथापिका, न्यायपालिका र मिडिया समेत नेपाली शासककै कठपुत्ली रहेका कारण हाम्रो लडाईमा केही बाधा देखिएपनि जित अवस्य हुने उनको भनाई छ ।

परिवारमा आमा गिता देवी झा, बाबु डा.विद्यानन्द झा, दाई मनोज झा (मनोज मुक्ति), भाउजु नगिना देवी झा, ६÷७ महिनाको भतिजी योगन्या झा रहेको राजन मुक्तिले परिवारिक परिचय दिएका छन् । आर्थिक अवस्था ठिकै रहेको, लक्ष्मीपुर वगेवा(७ मा ४ कठ्ठामा २ तले घर वाहेक अन्य जमिन नभएको, अन्य जग्गा जमिन भए एकिन थाहा नभएको राजनले बताएका छन् । संविधान सभाको चुनाव पछि प्रचण्ड सरकारसँग वार्ता गर्न राजीव झाको नेतृत्वमा मनोज मुक्ति, राम सोभित यादव संम्मिलित ३ सदस्यीय टोली २०६५ पुषमा वार्तामा आएका थिए । वार्ताको क्रममा अविनाश मुक्तिको हत्या भएपछि वार्ता भंग गरेपनि राजिव झा अलग्गिए । 

राजनका अनुसार करिब २ सय देखि २ सय ५० जना कार्यकर्ताहरु अहिले पनि विभिन्न झुठा मुद्दामा गिरफ्तार छन भने करिब ३० देखि ३५ जना कार्यकर्ताको प्रहरीले इन्काउण्टर गरी हत्या गरिसकेका छन् । १२ माघ २०७० मा जलेश्वर जेल चलान भएका राजन मुक्ति अझै पनि राज्यसँग बार्ता गर्न तयार रहेको बताएका छन् । अध्यक्ष सुप्रिमो रहेको उनको संगठनमा पोलिटव्यूरो, केन्द्रिय कमिटी, जिल्ला कमिटी देखि विद्यार्थी, यूवा समेतको सांगठनिक ढाँचा रहेको उनी बताउँछन् ।

(जलेश्वर कारागारमा राजन मुक्ति भनिने रंजित झासँग जलेश्वर कारागारमा द एक्सक्लुसिभका सम्पादक अजय अनुरागीले गरेको कुराकानीमा आधारित)

२०७० चैत्र ०२ गते आईतबार

स्थानिय संचार अन्तराष्ट्रिय खबर-धर्मेन्द्र कुमार झा

धर्मेन्द्र कुमार झा

विषय प्रवेश ः

प्रजातन्त्रको पुनः बहालीससँगै दुई दशक भित्र नेपालको संचारमा क्रान्ति नै आयो । राष्टिूय देखि स्थानिय स्तरमा छापा तथा इलोक्टूोनिक संचार माध्यमहरुको निकै वृद्धि भयो । मोफसल होस या राजधानी संचारको उपस्थिति राम्रै मान्न सकिन्छ । सम्भवतः काठमाण्डौ उपव्यका बाहेक सबभन्दा वढी पत्र पत्रिका रेडियो स्टेशन तथा पत्रकारहरुको संख्या जनकपुरमा छन् । त्यो किन न हुनु, प्राचिनकाल देखि नै जनकपुर ऐतिहासिक, बौद्धिक र क्रान्ति स्थलको रुपमा रहेको सर्बविदित छ । या त्यो राजा जनकको समय होस या राणाकाल या महेन्द्रको पञ्चायती व्यवस्था, या प्रजातन्त्र या वर्तमान लोकतान्त्रिक गणतन्त्र अवधी । अहिले वर्तमान अवस्थामा जनकपुरमा आठ ओटा एफ.एम.रेडियो स्टेशन र सयौं भन्दा वढी पत्र पत्रिका संचालित छन् । जसमा प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष गरी तीन सयको हाराहारीमा संचारकर्मीहरु कार्यरत छन् । हाल सालै पत्रकार महासंघले चुनावको लागि सार्वजनिक गरेको मतदाता नामावलीमा १९६ पत्रकारको संख्या रहेको थियो । जबकी धेरै कार्यरत पत्रकारहरु त्यसमा समावेश हुनबाट बन्चित भएका छन् । भन्नुको तात्पर्य, यति ठुलो संख्यामा रहेको पत्रपत्रिका, एफ.एम र पत्रकारहरु स्थानिय खबर वा मुद्दा कम तर अन्तराष्टिूय अर्थात राष्टिूय खबरको संख्या बढी हुन्छ । त्यो किन ?

यथाअवस्था तथा समस्या ः

सयौंको संख्यामा पत्रपत्रिका दर्ता भए पनि दर्जनौंको संख्यामा मात्र निरन्तर प्रकाशन भईरहेका छन् । जति पत्रिपत्रिका प्रकाशन भइरहेका छन् त्यसमा पनि स्थानीय खबर भन्दा अन्य खबरहरुको संख्या वढी हुन्छ । सम्पादकीय तथा ब्यानर न्यूज बाहेक बहुत कम स्थानिय खबरहरु पढन पाइन्छ । विश्लेषणात्मक र खोजमुलक न्यूजको त खडेरी नै छ । एक(दुई साप्ताहिक बाहेक अन्यमा नेट न्यूज बाहेक केही हुँदैन । प्रायः पत्रपत्रिकामा नेटबाट कापी गरिएको सामाचारहरु प्रमुखताका साथ छापिएका हुन्छन् । काठमाण्डौबाट प्रकाशित हुने पत्रपत्रिकाका स्थानिय सहयोगी संचार माध्यमका रुपमा स्थानीय पत्रपत्रिकाहरु प्रयोग भइरहेका छन् । छ्याप(छ्याप्ती प्रकाशन भइरहेका पत्रपत्रिकाहरुलाई पल्टाएर हेर्दा दश प्रतिशत स्थानीय सामाचार, पचास प्रतिशत अन्य र चालिस प्रतिशत विज्ञापनले पत्रिकाका पेजहरुलाई ढाकेका हुन्छन् । स्तम्भकार स्वयंलाई यो कुरा तब महसुस भयो जब स्तम्भकारले अन्य पाठकहरुलाई स्थानीय पत्र पत्रिका पढ्न प्रोत्साहित गर्दा । अन्य पाठकहरुको जवाफ थियो स्थानीय पत्र पत्रिकामा हुन्छ नै के ? एफ.एम सुनिसकेपछि र राष्टिूय पत्रिका हेरीसके पछि हेर्न केही नयाँ त्यसमा रहँदैन । तत्पश्चात म वास्तवमा स्थानीय पत्रपत्रिका स्थानीय समस्याहरुलाई खोज गरी विश्लेषणात्मक तरिकाले प्रस्तुत गरेको देखिदैन । प्रायः पत्रपत्रिकामा विभिन्न कार्यक्रमका सामाचार, नेताहरुले भनेका कुरा, स्थानीय अदालत, प्रहरी र प्रशासनले सार्वजनिक गरेका खबरहरु तथा कुनै न कुनै फिल्मी हट फोटो सहिताका कोल्ड न्यूज समेटीएका हुन्छन् । सुरु(सुरुमा इलोक्टूोनिक होस या छापा दुबैले मौलिक सामाचार तथा विषय बस्तु मात्रै समेटने गरेको पाइन्थ्यो । तर, विड्म्बना नेटको प्रयोगसँगै पत्रकारहरुमा आलस्यता वढ्दै गयो । एफ.एम.हरुमा बिबिसी, सिआइएन, कायाकरण लगायतका महत्वपुर्ण सामाचार बेस्ट कार्यक्रम बाहेक सबै मौलिक कार्यक्रम हुन्थ्यो । तर आजकाल एफ.एम.हरु पनि धेरै कार्यक्रम बोरोमा लिने गरेको छ । यसले एउटा ठुलो प्रश्न उठाएको छ की यहाँका पत्रकार तथा बुद्धिजिवी के कमजोर भइसकेका छन् या छदै छैनन् ? मलाई जहाँसम्म लाग्छ यस्तो कदापी होइन । किनभने जनकपुरका पत्रकार तथा बुद्धिजिवी स्तम्भकारहरु एकदम सक्षम र दक्ष छन् । तर, पनि यस्तो प्रश्नले कसरी उठ्ने मौका पाए त ! म आफै चिन्तित छु । विशेषज्ञ विहिन संचार माध्यम र संचारकर्मीलाई उचित पारिश्रमिक तथा सम्मानको अभावमा यस्तो अवस्थाको सिर्जना भएको छ । एफ.एममा राम्ररी बोल्ने एउटा कला हो जुन अभ्यासले सिकाउँछ तर विषय तथा घटना विश्लेषण अध्ययनले मात्रै सिकाउँछ । तर एफ.एम.हरुमा आफ्नो विशेषज्ञता भन्दा फरकका विभिन्न मुद्दा वा विषयमा गलत विश्लेषण भइरहेको सुनिन्छ । साथै इरिटेटिङग तरिकाले एकैनासका प्रायः विज्ञान प्रसारण भइरहेका हुन्छन् । कतिपय विज्ञापन त मानवीयता तथा कानुनलाई उल्लंधन गरेर बनाइएको हुन्छ । जसले गर्दा श्रोतामा उदासिनता बढाउँछ । प्रायः विश्लेषणात्मक तथा साक्षात्कार कार्यक्रममा केही खास व्यक्तिहरुलाई मात्रै बोलाउने गरेको हुन्छ । या त्यो जुनसुकै विषय वस्तुले न्याय पाइरहेको हुँदैन अर्थात सम्बन्धित तथा सरोकारीता मुद्दा र व्यक्तिहरुले स्थान पाएको देखिदैन ।

नियन्त्रण विहिन संचारको दौडमा सबैलाई अरु भन्दा फरक गर्नु छ । सबैलाई प्रकाशक र सम्पादक बन्नु छ । पत्रकारको कार्ड झुन्ड्याउनु छ । आफ्नो मन परेको व्यक्ति, दल, नेता, समुह, जातको प्रवक्ता बन्नु छ र जश लिनु छ । दुई पैसा कमाउनु छ । सरकारबाट पत्रिकाको वर्गिकरण आधारमा अनुदान पाउनु छ । ब्लैक मनिलाई ह्वाइट गर्नु छ । पत्रिका कै आधारमा अरुलाई डराउनु छ । यी आदि इत्यादी संकिर्ण मनसायले संचार चलाएमा मौलिक तथा निष्पक्ष वा स्वतन्त्र समाचार आउने सम्भावना कम हुन्छ । क्षमता हुँदा हुँदै पनि सम्भव हुँदैन । पत्रकारहरु माथि समय समयमा विभिन्न आरोपहरु तथा समस्याहरु आइरहेका हुन्छन् । के सबै निर्दोष हुन त ? पक्कै पनि होइन । केही पत्रकारको आचरणकै कारण सम्पुर्ण पत्रकार समाज बदनाम भइरहेको स्थिति छ । पत्रकारहरुलाई विभिन्न आरोप लाग्नुमा उचित पारिश्रमिक नपाउनु सबभन्दा ठुलो कुरो हो । जसले गर्दा उसलाई इमान्दारी पूर्वक काम गर्न गाह्रो हुन्छ । त्यसैगरी स्तम्भकारहरुलाई एउटा लेख लेख्नलाई करिब आठ(नौ घण्टा समय दिदैन । तसर्थ व्यवसायीक रुपमा वा नियमित रुपमा योगदान दिने स्तम्भकारको अभाव छ । यहाँ कति पय संचारलाई मौलिक खबर टाइपगर्न फुर्सद हुँदैन । एक त पुँजीको अभाव त्यसमा पनि श्रमशक्ति र श्रोत(साधनको कमीले गर्दा स्थानीय देखि अन्तराष्टिूय खबरहरुमा खासै मौलिकता पाइँदैन ।

सामाधानका उपाय तथा निष्कर्ष ः

संचारलाई नेपालको चौथो अंगका रुपमा लिने गरिन्छ । वास्तवमा केही दशक यता एसियाका विकासोन्मुख देशहरुमा पनि संचारले परिवर्तन गर्नमा ठुलो भुमिका खेलेको छ । त्यसमा नेपाल अक्षम छैन । केन्द्रमुखि पत्रपत्रिका भन्दा स्थानीय पत्रपत्रिकाको जिम्मेवारी अझ वढी छ जस्तो लाग्छ । आ(आफ्नो स्थानबाट स्वतन्त्र र निष्पक्ष भई अवाज विहिनहरुको आवाजलाई उठाउन स्थानीय संचारहरुले काम गर्यो भने सबैको आवाज स्वतः केन्द्रमा पुग्छ । किनभने केन्द्रका लागि पनि ती स्थानीय पत्रकारहरु नै खबर दिन्छन् । ताजा र फरक खबर दिने नाममा आधारविहिन प्रमाणित विना कै सामाचार प्रसारण गर्नू हुँदैन । अस्वस्थ प्रतिस्पर्धाले गर्दा संचारको गरीमा घटेको छ । कुनै घटना वा विषय वस्तुलाई विश्लेषण गर्दा रंगहिन हुनुपर्छ । कुनै दल, व्यक्ति वा समुहको प्रभाव पर्न दिनु हुँदैन । संपादक तथा पत्रकारमहासंघले पत्र पत्रिका तथा पत्रकारहरुलाई निगरानी गर्नुपर्छ । र उनीहरुलाई समाज, राष्टू र जनता प्रति उत्तरदायी बनाउनुपर्छ । संचार उद्यमीहरु संचारकर्मीहरुलाई उचित पारिश्रमिक प्रदान गरी स्वतन्त्र भई काम गर्न प्रोत्साहित गर्नुपर्छ । स्थानीय श्रोत साधन र श्रमशक्तिमा वृद्धि ल्याउन विभिन्न योजना बनाउनु पर्छ । बढी भन्दा वढी पाठकलाई जोड्ने किसिमले विषयवस्तु समेट्नु पर्छ ।

जनकपुरमा संख्यात्मक रुपमा पत्रपत्रिका तथा एफ.एम.को संख्या बढे पनि गुणात्मकताको अहिले पनि अभाव देखिन्छ । मिशन यूक्त संचारको खाँचो देखिन्छ । दलित र आर्थिक स्वार्थ भन्दा माथी उठेर संचार चलाउनुपर्ने आवश्यकता छ । कुनै घटना हुँदा पक्ष विपक्षमा विश्लेषण प्रसारण हुन थाल्छ, स्वतन्त्र विश्लेषणको अभाव भइरहेको हुन्छ । आम पाठक र श्रोता स्वतन्त्र र तथ्य फरक खबर र विश्लेषण पढ्न र सुन्न चाहेका हुन्छन् । यहाँ कार्डधारी पत्रकार धेरै छन् तर मिशन यूक्त कामधारी पत्रकार बहुत कम छन् । हाल सालै निर्वाचित भएका पत्रकार महासंघ कार्यकारीणी समितिको जिम्मेवारी हुन जान्छ की जनकपुरको संचारले यस्तो काम गरुन कि जनकपुरको सामाजिक, आर्थिक, धार्मिक, भौतिक, शैक्षित लगायतका विकास यसरी गगन चुमुन कि दुनियाले यहाँको संचारलाई उदाहरणमा प्रस्तुत गरोस । वास्तवमा जनकपुरका संचारले धेरै गरेका छन् र धेरै गर्न बाँकी पनि छन् । जसले गर्छ उसै माथी आमजनताको अपेक्षा पनि हुन्छ । यहाँका नेताहरुमा विश्वास गर्न गाह्रो छ । त्यसैले संचारले ती सबलाई जवाफदेही र उत्तरदायी बनाउने हो । यो स्थानीय र गैर स्थानीय सामाचारहरुलाई मौलिक रुपमा प्रस्तुत गरेर । बाहिर आएका कुरा कुनै न कुनै माध्यमबाट सबैलाई थाहा भईहाल्छ तर बाहिर नआएका कुराहरु बाहिर ल्याएर मात्रै स्थानीयताको स्वाद स्थानीय पाठकलाई हुनेछ । यस लेखमा हनुमानजीको शक्ति महसुस गराइएको छ । अब हेर्नु छ हनुमानजीहरु महसुस गर्छ कि गर्दैन ।

२०७० चैत्र ०२ गते आईतबार

द एक्सक्लुसिभका सम्पादक सम्मानित

द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता

जनकपुरधाम............

जिल्ला खेलकुद विकास समिति धनुषाले शुक्रबार धनुषाका ४ जना पत्रकारहरुलाई सम्मानित गरेको छ । जिल्ला स्तरीय राष्टूपति रनिङ्ग शिल्ड प्रतियोगिता २०७० को समापन कार्यक्रममा धनुषाका पत्रकारहरु नागरिक दैनिकका सुरेश यादव,रेडियो मिथिलाका घनश्याम मिश्र, द एक्सक्लुसिभका सम्पादक अजय अनुरागी र मधेश न्यूज डट कमका विकास कुमार साहलाई समितिले दोसल्ला ओढाई सम्मानित गरेको हो । खेलकुदको विकासमा पत्रकारिताको माध्यमले योगदान दिएको वापत सम्मानित गरिएको खेलकुद विकास समिति धनुषाका सचिव प्रदिप कुमार शर्माले बताएका थिए ।

द एक्सक्लुसिभका सम्पादक अजय अनुरागीलाई सम्मान गर्दै सशस्त्र प्रहरी प्रमुख सुवर्ण थापा मगर ।

 यस पटक समितिले आफै मूल्यांकन गरेर सम्मानित गरेको भएपनि आगामी बर्ष देखि नेपाल पत्रकार महासंघ धनुषा तथा खेलकुद पत्रकार मञ्च धनुषाको सिफारिस र खेलकुद विकास समितिको निर्णयका आधारमा ४ जना पत्रकारहरुलाई सम्मानित गरिने शर्माले बताए । सोही कार्यक्रममा कबडी प्रशिक्षक रामनारायण रायलाई पनि दोसल्ला ओढाई सम्मानित गरिएको थियो ।

२०७० चैत्र ०२ गते आईतबार

मावि चक्करले उचाल्यो राष्ट्रपति रनिङ्ग शिल्डको उपाधी

रनिङ्ग शिल्डको उपाधी लगातार चौथों पटक 

शंकर जनता उच्च मा.वि. चक्करले उचालेको छ ।

द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता

जनकपुरधाम............

जिल्ला स्तरीय राष्टूपति रनिङ्ग शिल्डको उपाधी लगातार चौथों पटक शंकर जनता उच्च मा.वि. चक्करले उचालेको छ । जिल्ला खेलकुद विकास समिति धनुषाको आयोजनामा फागुन २७ गते देखि आयोजना भएको उक्त प्रतियोगिता अन्तर्गत सर्वाधिक १ सय २५ अंक ल्याएर मावि चक्करले प्रथम भई उपाधी हात पारेको छ । त्यसै गरि ज्ञान मन्दिर इंग्लीश बोर्डंिग स्कूल महेन्द्रनगरले ९४ अंक ल्याई दोस्रो र कंटिर झा नमूना उच्च मा.वि. बभनगामाले ८४ अंक ल्याएर तेस्रो स्थान हासिल गरेको छ । विजेता भएको विद्यालयले शिल्ड,मेडलसहित नगद रु। १५ हजार, दोस्रो भएको विद्यालयले शिल्ड,मेडलसहित नगद रु। १२ हजार र तेस्रो स्थान ल्याएको विद्यालयले शिल्ड,मेडल सहित नगद रु। ९ हजार प्राप्त गरेको छ । करिब ५० भन्दा बढी विद्यालयहरु सहभागी भएको उक्त प्रतियोगितामा ३० वटा विद्यालयहरुले मेडल जित्न सफल भएको थियो । प्रतियोगितामा ऐथेलेटिक्सका १३ विधा , भलिबल,तेक्वान्दो र कराँते तर्फ गरि ४ वटा खेलमा छात्रछात्राहरु सहभागी भएका थिए । प्रतियोगितामा छात्र र छात्रा तर्फ क्रमशः १ सय मिटर, २ सय मिटर, ४ सय मिटर, ८ सय मिटर  र १५ सय मिटर र ५ हजार मिटरको दौड भएको थियो ।  त्यसैगरी छात्र र छात्रा तर्फ हाइजम्प, लङग जम्प, सर्टपुट थ्रो, ४÷४ सय मिटर रिले त्रिपल जम्प, भलिबल, तेकवान्दो र कराँते खेल भएको थियो । छात्र तर्फको भविबल खेलमा उच्च मावि बभनगामा र मावि कटरैत ले प्रतिपर्धा गरेको थियो । जसमा बभनगामा विजय भएका थिए । त्यसैगरी छात्रा तर्फ लालगढ नमुना मावि र विनायक उमावि ढल्केबर बीच भएको फाइनल खेलमा लालगढ विजयी भएको थियो । शुक्रवार सम्पन्न भएको उक्त प्रतियोगितामा जनकपुरका खेल क्षेत्रका हस्तीहरु , नागरिक समाज र शिक्षकहरुका बीच समापन समारोहको आयोजना गरिएको थियो । कार्यक्रममा सहभागी वक्ताहरुले खेलकुदको विकासका लागि उक्त प्रतियोगिताले ठूलो टेवा पु¥याएको बताएका थिए । जिल्ला खेलकुद विकास समिति धनुषाका अध्यक्ष मिन बहादुर जर्घा मगरको अध्यक्षतामा सम्पन्न भएको कार्यक्रममा प्रमुख अतिथी  धनुषाका एसपी उत्तम राज सुवेदी, शसस्त्र प्रहरीका एसपी सुर्वण थापा मगर, टूाफिक प्रमुख राजन भेटवाल,भारोतोलन संघ धनुषाका अध्यक्ष अमरचन्द्र अनिल, सहायक जिल्ला शिक्षा अधिकारी मेहीलाल यादव , खेलकुद विकास समिति धनुषाका सचिव प्रदिप शर्मा लगायत विभिन्न विद्यालयका प्रधानाध्यापक तथा शिक्षकहरुको उपस्थिती रहेको थियो ।

२०७० चैत्र ०२ गते आईतबार