Tuesday, June 17, 2014

गोपाल धर्मशालालाई महल खाली गर्न गुठीको निर्देशन, धर्मशालाद्वारा अटेरी

गोपाल धर्मशाला
द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता
जनकपुरधाम............
गुठी संस्थानको स्वामित्वमा रहेको गोपाल धर्मशालाको आम्दानी एक जना भारतीय नागरिक राजकुमार झाले अनधिकृत तरिकाले वर्षौै देखि असुल गरिरहेको खुलासा भएको छ । अचम्म लाग्न सक्छ, प्राचीन मिथिलाको राजधानी जनकपुरको एक ऐतिहासिक धर्माशालाको आम्दानी भारतीय नागरिक झाले साढे आठ दशकअघिदेखि असुली गर्दै आएको भएपनि सम्बन्धित निकायले केही पनि गर्न सकेका छैनन् ।
जनकपुरमा रहेका ऐतिहासिक र पुरातात्विक महत्वका मठमन्दिर र धर्मशालाहरु मध्ये गोपाल धर्मशाला पनि एक हो । बिक्रम सम्बत १९ सय ८३ सालमा  स्थापना भएको यो धर्मशाला मर्मत सम्भारको अभाबमा जिर्ण बन्दै गएको छ ।  साढे आठ दशकअघि स्थापना भएको यो धर्मशाला भारत कलकताका दुदवेबाला परिवारले सञ्चालन गर्दै आएको नाथानी चैरिटेवल टूस्टको नाउँमा रहेको छ । यस धर्मशालाको सञ्चालक स्थापनाकाल देखिनै भारतीय नागरिक रहेको र यसको आम्दानी एक जना व्यक्तिको गोजीमा गइरहेको छ । सुन्दा अचम्मै लाग्छ, जग्गा नेपाल सरकार अधिनस्त रहेको गुठी संस्थान शाखा कार्यालय जनकपुरको भएपनि उक्त जग्गामा निर्माण भएका धर्मशालाको आम्दानी, व्यवस्थापन र रेखदेख भारतीय नागरिकले गर्दै आएको छ ।
नेपाल र भारतका बिभिन्न स्थानबाट आउने पर्यटकहरु राति यस धर्मशालामा विश्राम गर्दै आएका छन् । धर्मशालाको  हाताभित्र रहेका ५० वटा भन्दा बढी पसल र टहराको आम्दानी पारदर्र्शी गर्नुपर्ने, यसैको मर्मत, सम्भारमा खर्चिनुपर्ने माग राखेर  जनकपुरका गणेश युवा क्लब, रामानन्द यूवा क्लब, राम यूवा कमिटि, महाबीर यूवा कमिटिका युवाहरुले २०६४ सालमा जिल्ला प्रशासन कार्यालयमा निवेदन समेत दर्ता गराएका थिए । तत्कालिन प्रमुख जिल्ला अधिकारी माधव प्रसाद रेग्मीले धर्मशालाका व्यवस्थापक राजकुमार झालाई थुनामा राखि तारेखमा छोडेका थिए । धर्मशालामा रहेका सम्पुर्ण कागजातहरु प्रशासनले आफ्नो कब्जामा लिएर जफत गरेका थिए । प्रशासनले गोपाल धर्मशालाको नाउँमा खाता खोलाई सम्पुर्ण आर्थिक कारोबार बैंक मार्फत गर्न र टूस्टका अध्यक्षलाई समेत झिकाई हर हिसाव पारदर्शी गर्न पत्र पठाएको थियो । तर, झाले त्यो बेला पनि उक्त पत्रलाई कुनै वास्ता गरेनन् ।
धर्मशालालाई भवन खाली गराउन गुठी संस्थान जनकपुर कार्यालयले गरेको पत्राचार ।

जनकपुरको  मध्य भागमा रहेको यो धर्मशाला करिब ३ बिघा जग्गामा फैलिएको छ ।ं अर्बौं रुपैयाँको सम्पत्ती रहेको यस धर्मशालालाई अन्य मठमन्दिर र गुठिका जग्गा जस्तै बेच्ने प्रयास पनि पटक पटक हुँदै आएको छ । धर्मशाला बेच्ने प्रयास गरिएपछि बृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषदले गुठी संस्थानको मातहतमा रहेको उक्त जग्गा कसैलाई पनि हस्तान्तरण नगराउन जिल्ला प्रशासन कार्यालय धनुषा मार्फत मालपोत कार्यालयमा रोक समेत लगाइएको परिषदका कार्यकारी निर्देशक उमेश कुमार यादवले द एक्सक्लुसिभलाई बताए । धर्मशालाको प्रवन्धक राजकुमार झा पनि विगतमा भारतीय नागरिक नै रहेको तर पछिल्लो समयमा नेपाली नागरिकता प्राप्त गरिसकेको स्रोतको दावी छ । यस अघि उनका बुवा काशिनाथ झा र बाजे चन्देश्वर झा धर्मशालाको प्रवन्धक भई आम्दानी उठाउँदै आएका थिए ।
गोपाल धर्मशालाका व्यवस्थापक राजकुमार झा । उनले नै धर्मशालाको सम्पुर्ण आय आफ्नो गोजीमा राख्दै आएका छन् । उनको बाजे र बुबाले समेत धर्मशालाको व्यवस्थापन गरी आय राख्दै आएका थिए ।
धर्मशाला निर्माण गर्ने कलकताका रायबहादुर बलदेव दास रामेश्वर नाथानी का नाति जोगेन्द्र बहादुर नाथानी ले वर्षमा एक पटक आएर भारतमा धर्मशाला निर्माण गर्ने नाउँमा धर्मशालाका प्रवन्धक झाले केही मानिसहरुलाई बताउँदै आएपनि बास्तवमा सम्पुर्ण रकम झा आफैले राख्ने गरेको स्रोतको दावी छ । धर्मशालामा तल १९,माथि १० वटा कोठा संचालित छन भने दुई वटा कोठा लाई भण्डार घर बनाइएको छ । धर्मशालामा जम्मा १८ वटा शौचालय पनि छन् । धर्मशालाको करिब ५० भन्दा वढी वटा सटर तथा बास कोठाहरु पनि भाडामा लगाइएको छ तर त्यसमा पनि अधिकांश भारतीय व्यापारी नै छन् । अति नै कम दरमा तिनीहरुलाई भाडा दिइएको छ । धर्मशालाको आम्दानी कति हुन्छ भन्ने कुराको हालसम्म पारदर्शी गरिएको छैन ।  विवाह जस्ता कार्यका लागि समेत धर्मशालाले आफ्नो भुमी भाडामा लगाउँदै आएको छ । धर्मशालामा आउने पर्यटकहरुको सबारी साधन पार्किङ गरे वापत प्रति गाडी भारु. ५ सय लिने गरेको भएपनि नेपाली ५ सय रुपैयाँको रसिद दिने गरिएको छ । उक्त रसिदहरु मध्ये कतिपय रकमको हिसाव किताव नै छैन । धर्मशालामा मोटो कमाई हुने गरेको छ तर त्यसको कुनै लेखा जोखा वा हर हिसाव नै छैन । त्यसैको आडमा नगरका केही यूवा क्लव, राजनीतिक दल समेतले धर्मशालाबाट अनुचित लाभ उठाउँदै आएका छन् । यति मात्र होइन, दशैंको अवसरमा धर्मशालामा लाग्ने गरेको सस्तो बजार बापत जनकपुर उद्योग वाणिज्य संघले समेत भाडा दिँदैनन्, विजुलीको पैसा मात्र दिने गरेको छ । राजनीतिक दलहरुले समेत आफ्नो कार्यक्रम गर्दा धर्मशालालाई शुल्क नदिने गरेका कारण झाको हालसम्म राजनीतिक रुपले नै संरक्षण हुँदै आएको छ ।
गुठी संस्थान कार्यालय जनकपुरका प्रमुख राजबाबु पाण्डे भन्छन्,“गुठीको पुर्ण स्वामित्वमा रहेको तैनाथी जग्गामा अनधिकृत रुपमा अनाधिकृत मानिसले हक(भोग गरिरहेकाले ती व्यक्तिहरुको हकभोग खाली गराउनका लागि आवश्यक प्रक्रिया तत्कालै अगाडि बढाइएको छ । भवन खाली गर्न धर्मशालालाई पत्र पनि लेखिसकिएको छ ।”पाण्डे भन्छन,“धर्मशालालाई व्यवस्थित पार्न गुठी कार्यालय, जनकपुर नगरपालिकाको कार्यालय, बृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषद, जिल्ला प्रशासन कार्यालय र नागरिक समाज समेतको प्रतिनिधि सम्मिलित संचालक समिति गठन गरी समिति मार्फत धर्मशाला संचालन हुनुपर्दछ र गुठीको जग्गा रहेको कारण कुथ स्वरुप रकम गुठी संस्थानले पाउनु पर्दछ ।”
हालसम्म धर्मशलाले जनकपुर नगरपालिकालाई समेत कुनै कर बुझाएको छैन र गुठी संस्थानलाई पनि कुनै रकम दिएको छैन ।
गोपाल धर्मशाला भित्र गोपाल मन्दिर ।

गुठीद्वारा धर्मशाला खाली गर्न पत्राचार
गुठी संस्थान शाखा कार्यालय जनकपुरले भवन खाली गर्न दिएको ३५ दिने म्याद वितिसक्दा पनि गोपाल धर्मशालाले भवन खाली गरेको छैन । २२ बैशाख २०७१ मा गुठी संस्थानको पुर्ण स्वामित्वमा रहेको (गुठी तैनाथी) जनकपुर नगरपालिका वडा नं. ४को सिट नं. १३९५(०५ कित्ता नं. ४६ क्षेत्रफल ०(१३(० घर जग्गा संस्थानलाई आवश्यक भएको हुँदा उक्त जग्गामा रहेको भवन तथा अन्य सर साम्रगीहरु पत्र प्राप्त मितिले ३५ दिन भित्र खाली गरी यस कार्यालयलाई जानकारी दिनुहोला अन्यथा कानुन बमोजिम हुने पत्र जनकपुर ४ मा अवस्थित गोपाल धर्मशालालाई पत्राचार गरेको थियो । जिल्ला प्रशासन कार्यालय धनुषा, जिल्ला प्रहरी कार्यालय धनुषा, गुठी संस्थान प्रधान कार्यालय, त्रिपुरेश्वर र वृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषद जनकपुरलाई समेत उक्त पत्रको बोदार्थ गरिएको थियो ।
गोपाल धर्मशालाको गुठीलाई जवाफ
११ जेष्ठ २०७१ भवन खाली गर्नुको सट्टा गोपाल धर्मशालाले गुठी संस्थान शाखा कार्यालय जनकपुरधामबाट गैरकानुनी र अमर्यादित शव्द प्रयोग गरि हास्यास्पद किसिमको वाक्यांश प्रयोग गरि धर्म संस्था प्रति अनास्था प्रकट गरेकोे जवाफ सहितको पत्र फर्काएको थियो । गोपाल धर्मशालाको नाउँमा लेखिएको उक्त पत्र गुठी संस्थान ऐन २०३३ को कानुनी परिभाषा विपरित रहेको हुँदा सो पत्रलाई बदर बातिल गरी गोपाल धर्मशाला धार्मिक संस्था तिर्थ यात्री, पर्यटकको सेवा सुविधा निमित रहेको हुँदा धार्मिक कार्यमा सहयोग गर्न धर्मशालाका प्रवन्धक राजकुमार झाले लिखित जवाफ दिएका छन् ।गुठी संस्थान शाखा कार्यालय धनुषा जनकपुरलाई यस किसिमको पत्र लेख्नु गुठी संस्थान ऐनको कानुनी व्यवस्था नै बन्धेज लगाएको हुनाले कानुनले रोक लगाएको अधिकारलाई हक अधिकार भनी प्रयोग गर्नू कानुनको मर्यादा विपरित र साह्रै अन्यायपुर्ण रहेको धर्मशालाका प्रवन्धक झाले जवाफ दिएका छन् ।
१९९० साल अषाढ १० गतेका दिन तत्कालिन नेपाल सरकारबाट हुकुम प्रमांगी भै नेपाल सरकारको खडग निशानाद्वारा तत्कालिन मैनेजरी अड्डाको नाउँमा गोपाल धर्मशाला जनकपुरको नाउँमा ३ विघा जग्गा वकस भै सो बमोजिम उक्त ३ विघा जग्गा १९९० साल अषाढ १० गतेमा तत्कालिन मैनेजरी अड्डाबाट खडग निशानाद्वारा जग्गा प्राप्त भै गोपाल धर्मशाला जनकपुरलाई धर्म सदावर्त गर्न दिनु भन्ने समेत हुकुम प्रमांगीबाट वकस भै आए बमोजिम उक्त ३ विघा जग्गा गोपाल धर्मशालाको निर्माण भै मानव सेवा गर्दै आई रहेको झाद्वारा गुठीलाई पठाइएको जवाफमा उल्लेख छ ।
गोपाल धर्मशालाको निर्माण विदेश भारत कलकत्ता निवासी गुरु विडी ब्रम्हचारीले वकस पाए बमोजिम धार्मिक कृति गरि धार्मिक भावनाले मानव सेवा हुँदै आइरहेको छ । गुरु विडी ब्रम्हचारीको स्वर्गारोहण पश्चात निजको उत्तराधिकारीको रुपमा विदेश भारत कलकत्ता अन्तर्गतको श्री राम बहादुर वलदेव दास रामेश्वर नाथानि टूष्टद्वारा यो गोपाल धर्मशाला संचालित भै आइरहेको हुन । गोपाल धर्मशाला जनकपुरधाममा मानव सेवाको भावना र उद्देश्यले कार्य गर्दै आइरहेको अवस्थामा कुनै पनि धार्मिक कार्य वा समाजिक कार्यमा गोपाल धर्मशाला सेवा दिँदै आइरहेको हुन । उदाहरण स्वरुप विजयादशमी , दशहरा पर्वका १६ दिनसम्म गोपाल धर्मशालामा सस्ता बजार र दशै मेला लाग्दै गर्दै आइरहेको हुन । समाजिक कार्यक्रममा प्रत्येक महिनाको १५ दिन नै सो समाजिक कार्यमा गोपाल धर्मशालानै सेवा दिँदै आइरहेका हुन । जनकपुरधाममा एक मात्र गोपाल धर्मशालानै जो कि धार्मिक, समाजिक कार्यमा सघाउ पु¥याइरहेको झाद्वारा पठाइएको जवाफमा उल्लेख छ ।
    गोपाल धर्मशालाले पठाएको जवाफपछि २६ जेष्ठ २०७१ मा गुठी संस्थानले धर्मशालालाई पुनः ताकेता गरेको छ । उक्त पत्रमा धर्मशालालाई व्यवस्थित गर्ने सिलसिलामा धर्मशाला रहेको कित्ता र त्यसको सँगैको अन्य कित्ता समेतलाई ३ विगाहा जग्गा हुकुम प्रमाङ्गीबाट प्राप्त गरेको खड्ग निशाना आदि उल्लेख भएको देखिँदा सो प्रमाणहरु पेश गर्न ११ जेष्ठ २०७१ मा नै ७ दिनको समय राखि पत्र लेखिएकोमा उक्त प्रमाणहरु प्राप्त नभएकोले पुनः ताकेता पत्र लेख्ने कार्य भएको, पत्र प्राप्त भएको मितिले ३ दिन भित्र प्रमाणहरु पेश गर्नु होला अन्यथा कानुन बमोजिम कारवाही अघि वढ्ने पत्र २६ जेष्ठमा धर्मशालालाई संस्थानले लेखेको छ ।
वृहत्तरलाई पनि धर्मशालाले टेरेनन
वृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषद २३ पुष २०६९ मा परिषदको निर्णय कार्यान्वयन तथा लिखित जवाफ पेश गर्न गोपाल धर्मशालाका व्यवस्थापक राजकुमार झालाई पत्राचार गरेको थियो । पत्रमा उल्लेख भएको व्यहोरा जस्ताको त्यस्तै प्रस्तुत छ ।
    वृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषदको कार्यकारिणी समिति र सर्बोच्च निकायको रुपमा रहेको संचालक परिषदको १५ पुष २०७० मा बसेको बैठकले परिषदको क्षेत्र भित्रको धार्मिक, ऐतिहासिक वा पुरातात्विक दृष्टिले महत्वपुर्ण मानेको १७ स्थललाई संरक्षित स्थल तोकेको छ । ती तोकिएको स्थलहरुमध्ये गोपाल धर्मशाला र त्यसले चर्चेको परिसर पनि पर्दछ । वृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषद ऐन, २०५५ द्वारा स्थापित यो संस्था आफ्नो उद्देश्य परिपुर्तिका लागि क्रियाशिल रहेको छ । सोही क्रममा संचालक परिषद तथा कार्यकारिणी समितिको निर्णयानुसार यस क्षेत्र भित्रको धार्मिक, ऐतिहासिक, पुरातात्विक महत्वका स्थानहरु र सोही क्षेत्र भित्र रहेका विभिन्न सम्पदाहरुको संरक्षण र व्यवस्थापन गर्ने सिलसिलामा गोपाल धर्मशाला र सोले चर्चेको परिसरको संचालक र रेखदेख गर्ने जिम्मेवारी यस परिषदलाई दिने निर्णय भएको छ । सोही निर्णय अनुसार ताहाँ धर्मशाला संचालन व्यवस्थापन के कस्ता प्रक्रिया पुरयाई भइआएको हो ? कुनै कानुनी आधार प्रमाण भए सो को प्रतिलिपी राखि वा सो नभए वार्षिक कार्ययोजना विगतमा भएको लेखापरीक्षण प्रतिवेदन भए सो समेत राखि वा सो पनि नभए आय श्रोत, व्यय, कर्मचारी संख्या, भुक्तानी गरी रहनु परेको मासिक विवरण, बैंक मौज्दात, दाखिला गरी आएको आयकरको विवरण स्पष्ट खुल्ने गरी १५ दिन भित्र लिखित जवाफ पेश गर्न हुन जानकारी गराईन्छ । अन्यथा प्रचलित नेपाल कानुन बमोजिम हुनेछ ।
गोपाल धर्मशालाले वृहत्तरलाई दिएको जवाफ
वृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषदले लेखेको पत्रको जवाफ गोपाल धर्मशालाका व्यवस्थापक राजकुमार झाले ५ माघ २०७० मा पठाएका थिए । उक्त पत्रमा भएको व्यवहोरा जस्ताको त्यस्तै प्रस्तुत छ ।
    वृहत्तर जनकपुर विकास परिषदको क्षेत्राधिकार भित्र श्री गोपाल धर्मशाला र यस धर्मशालाले चर्चेको जग्गा घर मन्दिर समेत पर्दैन । वृहत्तर जनकपुर विकास परिषद वा परिषदको कुनै पदाधिकारीलाई कुनै निर्णय गरेर यस गोपाल धर्मशालामा हस्तक्षेप गर्न पाउने अधिकार कुनै पनि कानुनले प्रदान गरेको छैन । मिति १९९० साल अषाढ १० गतेको दिन तत्कालिन समयमा खडग निशान बमोजिम यस धर्मशालाको लागि ३ विगाहा जग्गा दर्ता हुने गरी वकस पाएको हो । यसको जग्गा तत्कालिन मैनेजरी अड्डाले छुटयाइदिएको हो । तत्पश्चात यस धर्मशालाको निर्माण भई निर्विवाद रुपमा भोगचलन भई गोपाल धर्मशाला स्वायत्त संस्थाको रुपमा संचालित रहेको छ ।गुरु विडी ब्रम्हचारीले धर्मशाला तैयार गरी धर्म कीर्ति गर्दै आउनु भएकोमा निज गुरु परलोक भए पश्चात मर्मत सम्भार गर्दै गुरु विडी ब्रम्हचारीले बहन गर्ने सम्पुर्ण कार्य राय वहादुर बलदेव दास रामेश्वर नथानी टूष्टबाट अहिलेसम्म निर्विवाद रुपमा हुँदै आएको छ । यस धर्मशालामा कार्यरत कारिन्दाले यसको रेखदेख गर्दै आएकोमा सो कारिन्दाहरुको तलब समेत यस गोपाल धर्मशालाले नै निर्विवाद रुपमा खुवाउँदै आएको छ । यो धर्मशाला व्यवस्थित र सफा भएकोले यहाँ देश तथा विदेशमा भारतबाट टुरिस्टहरु आउने जाने र बस्ने भएको तथा पानी एवम विद्युत महसुल समेत आफैले तिर्दै आएको छ । लोडसेडिङमा पनि यस धर्मशालाले ठुलो जेनेरेटर चलाई पंखा र बत्तीको सुविधा समेत दिँदै आएको छ । मुल भवन परिसरमा श्री गोपालजी भगवानको आधुनिक मन्दिर निर्माण गरी दैनिक पुजा अर्चना समेत भइआएको छ ।
    यसको आधुनिक फुलवारी रही यस गोपाल धर्मशालामा टुरिस्टको रुपमा भ्रमणमा आएका टुरिस्टहरुलाई यसले टेलिफोन सुविधा समेत दिँदै आएको छ । यस धर्मशालाले बाह्य सहयोग विना नै तल्ला थप्ने कार्य समेत गरि यो धर्मशाला स्वायत्त एवम उत्तराधिकारवाला स्वायत्त संस्था समेत भएकोले गोपाल धर्मशाला र यसले चर्चेको जग्गा, मन्दिर समेतमा कानुन विपरित निर्णय गरी हस्तक्षेप गर्न अधिकार कुनै पनि निकाय वा पदाधिकारीलाई नभएको, नरहेकोले वृहत्तर जनकपुर क्षेत्र विकास परिषद समेतलाई हस्तक्षेपकारी निर्णय गर्ने र हस्तक्षेप गर्न अधिकार नरहेको नभएको प्रष्ट हुँदा जानकारीको लागि अनुरोध छ । म राजकुमार झा गोपाल धर्मशालामा व्यवस्थापन कारिन्दा मात्र रहेको हुँदा यसको सम्पुर्ण कागजातहरु तत्कालिन महोत्तरी सर्लाही गोश्वारा एवम जनकपुर मैनेजरी अड्डामा रहे भएकाले सोही कार्यालयबाट सक्कल बुझि पाऊँ वा यस गोपाल धर्मशाला जनकपुरधामको संचालक रायबहादुर बलदेव दास रामेश्वर नथानी टूष्टको जिम्मामा हुँदा संचालकबाट यसको कागजात लिन भारतीय राजदुतावास मार्फत टूष्टलाई बुझी आवश्यक कागजात लिन हुन तथा संचालकको अनुमति बेगर हस्तक्षेपकारी निर्णय एवम पत्राचार समेत नगरिदिन हुन जानकारीको लागि सादर अनुरोध छ ।
    गुठीले दिएको जवाफका सम्बन्धमा बृहत्तरका कार्यकारी निर्देशक उमेश यादव भन्छन,“ धर्मशालाले बृहत्तरलाई पठाएको जवाफ गैरकानुनी र गैर जिम्मेवार हो । हामी विधिवत तरिकाले कानुनी कारवाही गर्न प्रक्रिया अगाडी वढाई सकेका छौं । हामीले जवसम्म धर्मशालाका व्यवस्थापक झाले आर्थिक कारोबारको हिसाव किताव दिँदैनन वा बर बुझारत गर्दैनन तब सम्म आफ्नो संरक्षणमा लिँदा धर्मशालाले गरेको आर्थिक अनियमितता समेत लुक्ने हुनाले हामी पर्खिरहेका छौं ।”



  २०७१ अषाढ ०१ गते आईतबार

एक से एक ठगहरु छन् धनुषामा

द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता
जनकपुरधाम............
धनुषामा ठगहरुको कमी छैन । दिनहुँ ठगहरुले आफ्नो प्रलोभनमा पारी ठगीका शिकार बनाउँदै आइरहेको खबरहरु स्थानिय अखबारमा पनि आइरहेका छन् । नेता देखि चिकित्सक वा व्यापारी देखि भुमाफियासम्मले जनकपुरमा ठगी गरेका प्रशस्तै घटनाहरु छन् । रोचक कुरा के हो भने मरेको मान्छेलाई कागजमा जिवित पारेर नक्कली मान्छे खडा गरी जग्गा विक्री गर्ने देखि बैंकलाई समेत ठगी गरेका घटनाहरु भएका छन्, धनुषामा । पसलेले उपभोक्तालाई ठगी रहेको छ भने नेताले जनतालाई । जस्ले जहाँसम्म भ्यायो ठग्ने काम मात्र गरेका छन् । यद्यपि आम मानिस ठगीलाई बेकारको झनझटमा किन फस्ने भन्दै ठगिएको भएपनि कानुनी उपचारको बाटो खोज्दैनन् । तर, कतिपयले अदालतको ढोका ढकढकाएर ठगी गरिएको रकम त पाएका छन नै ठगी गर्नेहरुलाई जेल भित्र समेत पठाएको देखिन्छ ।
नेपाल जापान सहयोग संस्थाको नाउँबाट राकेश यादवले शौचालय र कल बनाइदिने नाउँमा उमाप्रेमपुरका श्रवण कुमार साहबाट लिएका रु. छ हजार ५ सयको रसिद ।

राष्टिूय मधेस समाजवादी पार्टीका तर्फबाट धनुषा क्षेत्र नं. १ बाट संविधानसभाको चुनावमा उम्मेदवारी दिएका राकेश यादवले धनुषाको उमाप्रेमपुर गाविसका स्थानीय वासीहरुसँग रु. १३ लाख ठगी गरी फरार भएका छन् । धनुषा चोरा कोयलपुरका यादवले उमाप्रेमपुरका स्थानीयवासीहरुसँग खानेपानी र शौचालय निर्माण गरिदिने भन्दै प्रतिव्यक्ति ६ हजार ५ सयका दरले २ सय जनासँग रकम असुल गरी फरार भएका छन् । काठमाण्डौ महानगरपालिका(१२, नयाँवानेश्वर स्थित केन्द्रिय कार्यालय र पजियार भवन त्रिमुर्ती कम्पलेक्स जनकपुरमा शाखा कार्यालय रहेको नेपाल जपान सहयोग नाउँको फर्जी संस्थाका तर्फबाट आफु खटिएको कर्मचारी भन्दै उमाप्रेमपुर गाविसका वडा नं. १ देखि ९ र धनुषा नगरपालिकाका वडा नं. ५ देखि ६ का व्यक्तिहरुसँग रकम असुली गरी फरार भएका छन् । रकम लिए वापत उक्त संस्थाको नाउँमा रसिद समेत यादवले दिएका थिए । २०७० भदौमा उनले रकम बुझेको रसिदहरुसमेत लिएर १५ जनाले यादवलाई कारवाही गरी पाऊँ र ठगी लगेको रकम असुली पाऊँ भनी २५ जेष्ठ २०७१ मा जिल्ला प्रहरी कार्यालय धनुषामा सामुहिक उजुरी दर्ता गरेका छन् । गिता कुमारी साह, उदगार दास, देवनारायण यादव, विन्देश्वर यादव, सुर्यनारायण यादव, भोला यादव, विकरु दास, रामलखन महत्तो, गिता दास, श्रवण कुमार साह, मोहीत दास, राम अषेशर महत्तो, लालो देवी, सकुन साह र मिश्री साह गरी १५ जनाले उजुरी दर्ता गराएका छन् । उजुरी दर्ता भएपछि जिल्ला प्रहरी कार्यालय धनुषाले राकेश यादवलाई पक्राउ गरी उपस्थित गराउन प्रहरी चौकी चोरा कोयलपुरलाई पत्राचार समेत गरिसकेको छ । राकेश यादवले महोत्तरी जिल्लामा पनि विभिन्न व्यक्तिहरुलाई लाखौं रकम ठगी सकेका छन् ।
धनुषाको वालाबाखर(२ हाल जनकपुर नगरपालिका (४ बस्ने शिवशरण साहले जनकपुर अञ्चल अस्पतालमा कार्यरत रहेका रौतहट हजमिनियाँ १ हाल जनपा (४ बस्ने अनिल कुमार सिंह विरुद्ध २६ जेष्ठ २०७१ मा जिल्ला प्रहरी कार्यालय धनुषामा ठगीको उजुरी दर्ता गराएका छन् । एकै वार्डमा वसेका हुनाले चिनजान भएपछि विजनेस व्यापार बढाउन पैसा आवश्यक रहेको भन्दै ४ जेष्ठ २०७० मा सिंहले आफुसँग चैत्र मसान्त २०७० सम्म फिर्ता गर्ने शर्त गरी रु. ९ लाख रुपैयाँ लिएको, सो रकम माग्न जाँदा वा ताकेत ागर्न जाँदा उल्टै गालि गलौज गरी ज्यान मार्ने धम्की दिएको हुनाले ठगी लगेको रकम फिर्ता गराई पाऊँ तथा शान्ति सुरक्षा प्रदान गराई पाऊँ भन्दै शिवशरण साहले प्रहरीमा उजुरी दर्ता गराएका छन् ।
भुचक्रपुरका जिवछ साहले वटेश्वरका जितेन्द्र कुमार साहको नाउँमा काटेको रु. २ लाख ३४ हजार ६ सयको चेक बाउन्स भएको थियो । चेक वाउन्सपनि ठगी हो ।
धनुषा वटेश्वर(८ तथा हाल छिरेश्वरनाथ नगरपालिका(५ महेन्दनगर बस्ने जितेन्द्र कुमार साहले भुचक्रपुर(२ पाटोटोलका जिवछ साहको छोरा जितेन्द्र साहका विरुद्ध २६ जेष्ठ २०७१ मा जिल्ला प्रहरी कार्यालय धनुषामा ठगी मुद्दा दर्ता गराएका छन् । जिवछ साहले महेन्द्रनगरमा जग्गा बेच्नका लागि आफुसँग रु. ५ लाख लिएको र बाँकी रकम जग्गा रजिस्टूेशन गरिदिएपछि दिने शर्तमा बैयना समेत गरेको तर पछि जग्गा मेरो नाउँमा नगरिदिएको भन्दै वटेश्वरका जितेन्द्र साहले उजुरी दर्ता गरेका छन् । पछि स्थानियवासीहरुसँग छलफल गर्दा जिवछ साहले मेरो नाउँमा रु.२ लाख ३४ हजार ६ सयको राष्टिूय बाणिज्य बैंक महेन्द्रनगर शाखाको चेक काटिदिएको थियो । उक्त चेक २० जेष्ठ २०७१ मा साट्न जाँदा बैंकको खातामा रकम नरहेको भन्दै चेक वाउन्स भएको थियो । अतः ठगी गरिएको रकम असुल गराई पाऊँ भनी जिल्ला प्रहरीमा परेको उजुरीका अनुसार जिल्ला प्रहरीले जितेन्द्र साहलाई पक्राउ गरी उपस्थित गराउन इलाका प्रहरी कार्यालय महेन्द्रनगरलाई पत्राचार समेत गरिसकेको छ ।
२० पुष २०६८ का दिन निर्धन उत्थान बैंक लिमिटेड शाखा कार्यालयका कार्यरत कर्मचारी संजय चौधरीलाई रकम लिन बैंकले शाखा कार्यालय चन्द्रनिगाहपुर पठाउँछ । उक्त रकम लिन पठाइएकोमा चौधरी १ बजेर १५ मिनेटमा चन्द्रनिगाहपुरबाट नेपाल बैंक लिमिटेड शाखा कार्यालय चन्द्रनिगाहपुरको चेक लिई रकम निकासा गरी रकम लिएर जनकपुर फर्कने क्रममा बर्दिवास र लालबन्दी बीचको जंगलमा राजमार्गमा दुईवटा मोटरसाइकलमा आएका तीन जनाको समुहले स्कुटर रोक्न लगाई मोवाइल, पर्स र पर्समा रहेको १ सय रुपैयाँ, आवश्यक कागजातहरु साथै बैंकको रु. ५ लाख लुटिगएको जानकारी चौधरीले बैंकलाई गराउँदछ । निजलाई रकम लुट्ने क्रममा कुनै भौतिक क्षति नदेखिएको, घटना भएको भए तत्कालै प्रहरी प्रशासन वा बैंकलाई खबर नगरेको भन्दै बैंकले इलाका प्रहरी कार्यालय वर्दिवासमा उजुरी दर्ता गराउँछन् । अनुसन्धानको क्रममा वर्दिवास प्रहरीले चौधरीलाई पक्राउ गरेर बयान लिएपछि उनले पैसा नलुटिएको तथा आफुले बैंकलाई ठगी गरेको बयान दिन्छन् । ठगी गरेको रुपैयाँ आफु डेरा लिएर बसेको जनकपुर नगरपालिका(२ स्थित रज्जाक धुनियाँको घर अगाडी घरमा चढ्ने सिमेन्टीको सिसि मुनिको नालामा पलास्टिकको थैलोमा पोको पारी लुकाई राखेको प्रहरी सामु चौधरीले बयान दिएका थिए । प्रहरीले उक्त स्थानबाट उक्त रकम बरामद समेत गरेपछि धनुषा जिल्ला अदालतका न्यायाधिश कृष्ण प्रसाद पौडेलको इजलासले १२ माघ २०७० मा निज चौधरीले बैंक समेतलाई धोखा दिई रु. ५ लाख ठगी गरेको वारदात स(प्रमाण पुष्टि भएकाले चौधरीलाई १ महिना कैद र विगो रु. ५ लाख जरिवाना गरेको थियो ।
धनुषा तुल्सीयाही निकास(९ बस्ने कौशलेन्द्र झाले जनकपुर(१२ बस्ने झपसी मुखिया र उनको श्रीमति उर्मिला देवी विरुद्ध २४ भदौ २०७० मा धनुषा जिल्ला अदालतमा ठगीका मुद्दा दर्ता गरेका छन् । आफुले जग्गा खोजिरहेको अवस्थामा संजोगवस विपक्षी झपसी मुखिया र निजको श्रीमति समेतसँग भेट हुँदा आफुलाई पैसाको समेत आवश्यकता रहेको तथा जग्गा विक्री गर्न खोजेको झपसी मुखियाले प्रस्ताव गरेपछि आफुले जग्गा किन्न तयार भएको कौशलेन्द्रले बताएका छन् । जनकपुर नगरपालिका ४ मा पर्ने कित्ता नम्बर ४० को जग्गा मध्ये दक्षिणतर्फबाट ५ धुर जग्गा रु. ३ लाखमा लिने कुरा भई १४ माघ २०६८ मा रामेश्वर पुर्वेले विक्रीनामा कागज लेखी कौशलेन्द्रले झपसीलाई रु. ३ लाख दिएको थियो । उक्त जग्गामा घर बनाउन खोज्दा विरेन्द्र चौधरीले रोक लगाएको र सो जग्गाको विषयमा बुझदा विपक्षीले आफ्नो भनी दावी गरी मलाई दिएको जग्गा निजको नभएर काठमाण्डौ महानगरपालिका ८ बस्ने माधव राज गिरीको रहेको खुल्न आएकोले निज मुखिया दम्पतिले आफुलाई ठगी गरेको र ठगी भएको रकम फिर्ता गराई पाऊँ भनी कौशलेन्द्रले अदालतमा मुद्दा गर्छन । अदालतमा बयानका लागि झपसीलाई पक्राउ गरी उपस्थित गराउँदा मेरो बाजे इश्वर मुखियाले जनकपुर राम मन्दिरको जग्गा बटैया खेती गर्दै आएकोमा सो जग्गामा मोहियानी लागेपछि मोहियानी हक स्वरुप बाजेको हकमा दुई विघा दुई कठ्ठा जग्गा परेको थियो । बाजेको मृत्युपछि एक विघा एक कठ्ठाको दरले बुवा विल्टु मुखिया र काका सरयूग मुखिया बीच भागबन्डा भई सोही अनुसार भोग चलन गर्दै आएकोमा २०६८ सालमा नगराईन ९ बस्ने विरेन्द्र चौधरीले उक्त जग्गाहरु मेरो हो, मैले काठमाण्डौ ८ का माधव राज गिरीसँग २०६६ माघ १७ मा किनेको मालपोत कार्यालय ललितपुरबाट राजिनामा रजिस्टूेशन गराएको थियो । मैले धनुषा जिल्ला अदालतमा मोहियानी हक बदर मुद्दा दर्ता गराएको भएपनि उक्त मुद्दामा मेरो हार भयो र मैले कौशलेन्द्रलाई ठगी गरेको बयान झपसी मुखियाले अदालत सामु गरे । मुखियाको बयानका आधारमा अदालतले रु. ३ लाख १८ हजार जेथा जमानी धरौटी राखेर तारेखमा राखेका छन् भने झपसीको श्रीमति उर्मिला देवीलाई पक्राउ गरी कारवाही अघि बढाउन आदेश दिएका छन् । उर्मिला देवी हाल फरार अवस्थामा छन् ।
    मालपोत कार्यालय धनुषाको जाहेरीले चन्द्रनारायण रजक समेत मिथलेश्वर मौवाही(३ का १२ जना विरुद्ध १९ बैशाख २०६८ मा धनुषा जिल्ला अदालतमा सरकारी कागज कीर्ते तथा ठगी मुद्दा दर्ता गरियो । प्रतिवादीहरु चन्द्रनारायण रजक, सुरेश वैठा, जानकी शरण यादव, रामेश्वर यादव, शिवशरण पंडित, जयचन्द्र साह, रामनरेश राय, पाण्डव मण्डल, कृष्ण साह, रामेश्वर लाल कर्ण, राम चन्द्र राउत समेतले एक आपसमा मिलेमतो गरी मृतक जग्गा धनी रामप्रताप दास र धनेश्वर दासको नाम दर्ताको जिल्ला धनुषा जनकपुर नगरपालिका वडा नं. १३ को कित्ता नम्बर ५२ को ०(०(१८(३, कित्ता नम्बर ११ को ०(४(१(० र कित्ता नम्बर १ को ०(०(१(१ जग्गा नक्कली मानिस खडा गरी धनेश्वर दास र रामप्रताप दास हो भनी नक्कली नागरिकता बनाई सोही नक्कली मानिसहरुजग्गा धनी हो भनी दर्ता श्रेस्तामा नक्कली मानिसको फोटो टाँसी सोही आधारमा उल्लेखित जग्गाहरु प्रतिवादी मध्येका चन्द्र नारायण रजकको नाउँमा राजिनामा पारित गराई लिएको र पछि जयचन्द्र साह र रामनरेश रायले आफ्नो नाउँमा राजीनामा पारित गराई लिए खाएकोले मुलुकी ऐन कीर्ते कागजको महलको १ नम्बर विपरित ३,७ र १२ नम्बरको कसुर बमोजिम सजाय माग दावी गरिएको थियो । उक्त मुद्दामा धनुषा जिल्ला अदालतका न्यायाधिश भरत लम्सालले २१ पुष २०७० मा चन्द्र नारायण रजक र जयचन्द्र साहलाई मुलुकी ऐन कीर्ते कागजको महलको १२ नम्बर बमोजिम जनही १ वर्ष कैद र रु. १० लाख जरिवाना असुल उपर गर्न आदेश गरेको थियो । मिथिलेश्वर मौवाही ३ का चन्द्रनारायण रजकलाई प्रहरीले २४ चैत्र २०६७ मा पक्राउ गरिसकेको कारण २२ पुष २०७० मा जेल सजाय काटि थुना मुक्त भईसकेका छन् भने महोत्तरी लोहारपट्टी २ का जयचन्द्र साह हालसम्म फरार रहेका छन् ।
    यसैगरी नक्कली मानिस खडा गरी नक्कली नागरिकता बनाई सोही नक्कली मानिसहरु जग्गा धनी हो भनी दर्ता श्रेस्तामा नक्कली मानिसको फोटो टाँसी सोही आधारमा उल्लेखित जग्गाहरु अर्को व्यक्तिको नाउँमा राजिनामा पारित गराई एक हुँदै पाँच पाँच जनासम्म जग्गा विक्री गरेको घटना भएको छ, जनकपुरमा । यति मात्र होइन उक्त जग्गालाई बैंकमा धितो राखि १ करोड रुपैयाँ ऋण लिई बैंकलाई नै ठगी गरेको घटना भएको छ यहाँ । बैंकका मैनेजर भरत बल्लभ दास र जग्गा धितो राख्ने नक्कली व्यक्ति मदन साह जेलमा छन् । उक्त घटनामा  जयचन्द्र साहले रु. ६० लाख र मदन साहले रु. ४० लाख जनकपुरको एक बंैकबाट बैंक मैनेजरलाई विश्वासमा लिई ऋण लिएका थिए ।

२४ घण्टा भित्र रकम दोब्बर दिने भन्दै हजारौंलाई ठगी
२०५२ साल तिर धनुषाको ठाढीझिझा गाविसका तत्कालिन गाविस अध्यक्ष विनोद कुमार महरानले हजारौं व्यक्तिलाई ठगी गरेका थिए । २४ घण्टाभित्र जम्मा गरेको रकमको दोब्बर पारेर फिर्ता गर्ने भनी चलाएको धन्दामा उनले हजारौं व्यक्तिलाई ठगी गरेका थिए ।
    उनी गाविस अध्यक्ष रहेको अवस्थामा गाउँमा पनि समृद्ध भएको कारण उनलाई गाउँलेले मालिक भनेर भन्थे । उनले चलाएको उक्त अभियानमा सुरुका केही चरणहरुमा गाउँका केही मानिसहरुबाट रु.एक हजार लिएर २४ घण्टा भित्रै रु.दुई हजार दिन थाले । गाउँका हरेक वडा र टोल टोलमा एजेन्टहरु खटाइए । उक्त कुरा गाउँमा प्रचार भएपछि गाउँमा रहेका प्रायः सबै मानिसहरुले आ–आफुसँग रहेको रुपैयाँ ती एजेन्टहरुका मार्फत दोब्बर पार्नका लागि जम्मा गर्न थाले । जम्मा गरिएको रकम २४ घण्टामा पाउनेहरु खुशी हुँदै फेरी त्यही रकम दुईगुणा हुने उद्देश्यले जम्मा गर्न थाले । यसरी उक्त कुरा जिल्लाका प्रायः जसो सम्पुर्ण गाउँहरुमा फैलिन थाल्यो ।
        अन्य गाउँका मानिसहरुपनि आफ्नो ठाढीझिझामा पर्ने नातेदार मार्फत पैसा जम्मा गर्न थाले । किसानहरुले आफ्नो गरगहना, गोरु, भैंसी, चौपाया र खेतसम्म विक्री गरी दोब्बर पार्न रकम जम्मा गर्न थाले । यति मात्र होइन ऋण लिएर पनि रकम जम्मा गर्ने होडबाजी नै चल्यो । गाउँमा प्रत्येक दिन मेला जस्तै लाग्ने गथर््यो । रकम बढी हुन थाले पछि २४ घण्टामा दोब्बर पारी दिने गरिएको रुपैयाँ ७ दिनमा दोब्बर गरेर दिन थालियो । १ सय रकम जम्मा गर्नेहरुले विभिन्न लट गरी हजार रुपैयाँ सम्म पनि जम्मा गरे । यसरी जब एक जना मान्छेले एक लाख देखि तीन लाख रुपैयाँसम्म जम्मा गर्न थाले त्यतिबेलासम्म करोडौं रुपैयाँको कारोबार हुन थालेको थियो । त्यो अवधिसम्म दुई चार लटमा आफुलाई चित्त बुझाएकाहरु भने ठगिनबाट बचे । तर, उक्त कारोबारको एक महिना बितेपछि रुपैयाँ फिर्ता दिन एजेन्टहरुले आलटाल गर्न थाले । प्रहरी प्रशासनले पनि केही गर्न सकेको थिएन । मानिसहरु पनि आश्चर्य चकित थिए ।
    दुनियाँमा कुनै पनि बैंकले २४ घण्टा भित्र जम्मा गरेको रकमको दोब्बर भुक्तानी गर्न सक्दैन तर यहाँ कसरी दिइएको छ भन्ने विषयमा कसैले पनि सोचेनन् । अन्ततः धेरै मानिसहरुको रुपैयाँ डुब्यो । उक्त धन्दा चलाउने महरान विरुद्ध इलाका प्रहरी कार्यालय खजुरीमा परेको ठगीको उजुरीमा प्रहरीले महरानलाई पक्राउ ग¥यो । २५ प्रतिशत लेस गरेर पैसा फिर्ता गर्ने करारमा महरान छुटे । केही मानिसले पैसा लेसमा पाएपनि थुप्रैले पाउन सकेनन् । उक्त लतमा फसेका कैयन मान्छेहरु अहिले पनि न घर न घाटको अवस्थामा परेर पछुताईरहेका छन् । गाउँलेको आक्रोश बढेपछि गाउँबाट भागेका विनोद महरान हालसम्म गाउँमा फर्कने आँट गर्न सकेका छैनन । उनी गाउँबाट विस्थापित भई सिरहाको माडरमा वस्दै आएको बताइन्छ ।
 

 २०७१ अषाढ ०१ गते आईतबार

ल्याण्डफिल्ड साईटको विवादमा एडीबीको योजना तुहिने डर - शैलेश दास


शैलेश दास
एसियाली विकास बैंकको ऋण सहयोगमा जनकपुरमा निर्माण हुने भनिएको नल, ढल र सडकको योजना नै ल्याण्डफिल्ड साईटको विवादले तुहिने हो कि भन्ने आशंकाले पनि यहाँ धेरैलाई पिरोल्न थालेको छ । यद्यपि प्रोजेक्टसँग सम्बन्धित पदाधिकारीले सार्वजनिक गरेको विज्ञप्ति र केही अन्य अधिकृतहरुबाट आएका वक्त्तव्यबाट पनि यस्ता कुनै दर्घटना हुनसक्ने संकेत देखा पर्दैन । तापनि आपसी विवादको चर्को रुप र प्रस्तावित ल्याण्डफिल्ड साईटको जग्गालाई राजर्षि जनक विश्वविद्यालय र कुनै सांस्कृतिक डीहसँग लगेर जोड्नुले जनकपुरवासीमा आकुलता बढेर आएको छ कि यो आधुनिक योजना पनि यहाँ फलिभुत हुने हो कि होइन ?
राराब बहुमुखी क्याम्पस (जनकपुर) मा पढ्दा छात्र नेताको हैसियतले कोलेजको बारेमा सोध्दै जाँदा कुराकानीकै सिलसिलामा के कुरा थाहा पाइयो भने रामचन्द्र बहादुर सिंह त्रिभुवन विश्वविद्यालयको उपकुलपति हुँदा यस क्याम्पसका लागि क्षेत्रीय पुस्तकालय बनाउन भनि प्रोजेक्टको निकाशा गरी दिएका थिए । त्यो प्रोजेक्ट पनि पाउने कारण के थियो भने स्व. सिंह उपकुलपति हुनु पुर्व यसै कोलेजको सफल प्रिन्सपल हुनुहुन्थ्यो र सँगै उनी यहाँका बासिन्दा त छँदै थिए । उनको कार्यकालमा यस क्याम्पसले राम्रो नाम कमाएको थियोे । तर, दुःखको कुरा के भयो भने यहाँको आपसी बेमेल र विवादले गर्दा त्यो क्षेत्रीय पुस्तकालय यहाँ बन्न सकेन र अन्तमा त्यो रकम पोखराले पायो जहाँ त्यस रकमको सदुपयोग पनि भयो । यसरी विकासमा बाधा परेको घटना यस जिल्लामा अनेकौं छन । नक्टाझिज कृषि फाराम पनि यस्तै दुर्दशा भोग्न बाध्य पारिएको इतिहास सबैका सामु छ ।
धनुषामा जिल्ला विकास समिति र शिक्षा कार्यालयमा जिल्लाको भौतिक, शैक्षिक, सांस्कृतिक, दलित, र बञ्चित वर्गहरुको विकासका लागि आएका निकासामध्ये करोडौं रकम यहाँ खर्च हुन नसकि फ्रीज वा फिर्ता गईसकेको यथार्थ स्थानीय छापाहरुमा पटक पटक प्रकाशित नभएको पनि होइन । भनाईको माने यो छ कि यस जिल्लाका धेरैजसो नेताहरुमा भएको आपसी इष्र्या र खीचातानी एवं कार्यालयहरुमा भएको कुव्यवस्थापन, जिम्मेवारीबोधको अभाव तथा बदनियतीले गर्दा पनि नेपाल सरकारबाट विकास बजेट प्राप्त हुँदाहुँदै पनि यस जिल्लामा त्यस अनुपातमा समुचित र गुणात्मक निर्माण विकास कार्य हुन सकेको छैन ।
एक त जनकपुर त्यसै विकासको हकमा ०१८ साल देखि नै बक्रदृष्टिको सिकार भई प्रगतिको दौरमा मुलुकको अन्य नगरहरुको तुलनामा पछि पर्न गएको गुनासो पनि त्यत्तिकै छ । यद्यपि, रामजानकी विवाहमण्डप जस्तो  रमणीय र धार्मिक निर्माण यहाँ त्यसै अवधिमा भएको थियो । तर, यस धार्मिक स्थलको निर्माणमा स्थानीय समिति, श्रोत र खासगरी स्व.मकेश्वर प्रसाद सिंहको वढी जोर थियो ।
हाल जनकपुरमा एडीवीबाट प्राप्त ऋण सहयोग अन्तर्गत सञ्चालन गरिने सहायताबारे निकै चर्को चर्चा चलिरहेको छ । प्रस्तावित योजनाको काम निर्वाधरुपले हुनसक्ने भयो भन्ने यसबाट जनकपुरको अनुहार नै फेरिने कुरामा शंका छैन । जनकपुर जो कि फोहोर अल्छी र अव्यवस्थित नगरको रुपमा नराम्ररी चिन्हित भइसकेको छ । यसको मुख्य कारण यस भित्र नल ढलको ठीक ठीक निकास नहुनुको साथै सडकको दयनिय अवस्थाले नै हो । दिनहुँ निस्किने झण्डै पन्ध्रौ टन फोहरमैलालाई कहाँ थुपार्ने र त्यसबाट पनि वाई प्रोडक्ट तयार गर्ने भन्ने स्थानको निक्यौल गर्नु नै यस गरमागरम बहसको कारण हो । अर्थात हाल खडा गरिएको विवाद ल्याण्डफिल्ड साईटको लागि परियोजनाले उपयुक्त ठहराइएको स्थान फुलगामाको ठाउँमा नराखी अन्त खोज्नु नै हो । यहाँनेर यो कुरा राम्ररी बुझ्नु पर्ने हो कि सो स्थान डम्पिङ्ग साइटको लागि खोजिएकै होइन जहाँ फोहोरमैला फाल्ने काममात्र हुन्छ । त्यो ठाउँ त ल्याण्डफिल्ड साइट हुनेछ जहाँ जम्मा हुने प्लास्टीक, पोलिथिन र अन्य चीज बीजलाई मशिनबाट रिसाईक्लिनिङ्ग गरेर मलखाद र अरु कुराहरु पनि बनाइने योजना छ । यस साइटबाट त्यहाँ उद्योग धन्दाको लागि नयाँ बाटो खुल्ने छन जसमा स्थानीयहरुले प्राथमिकतासाथ रोजगारीसमेत पाउने छन् । फोहोरको डंगुरमा डुब्न लागेको जनकपुरको लागि एडीबीको यो योजना प्राण बचाउने सञ्जीवनीबुटी जस्तै गुणकारी र प्रभावी हुनसक्छ । तर यस प्रस्तावित योजना अन्तर्गत नल ढल सडक निर्माणका लागि यो ल्याण्डफिल्ड साईट नभई नहुने अत्यावश्यक पुर्वाधार नै हो जसको अभावमा यो महती र महत्वपुर्ण सुधार योजना जनकपुरमा कार्यान्वयन गर्न नै मुस्किल पर्छ होला ।
तसर्थ ल्याण्डफिल्ड साईटलाई विवादको विषय बनाएर लम्बयाउनु कुनै पनि हालतमा उचित होइन चाहे यो जुनसुकै ठाउँमा बनोस । यसमा सबै पक्षले विवेकी र उदार हुनु नै जनकपुरको लागि हितेषी हुनु हो । हाम्रो आपसी विवाद र जुङ्गाको लडाईले यो योजना पनि यहाँबाट अन्तः गईहाल्यो भने, जनकपुरको लागि ठुलो दर्भाग्य नै ठहर्ने छ । र, भोली यस्ता कुरा पनि उठ्न के बेर कि जनकपुरक्षेत्र जनप्रतिनिधि शुन्य झै भएको अवस्थामा यसरी आएको ठुलो विकास योजना पनि फर्केर गइहाल्यो । याद रहोस कि जनताको चनाखो चक्षु चारैतिर घुमिरहेका छन् ।



  २०७१ अषाढ ०१ गते आईतबार

समाजको बदलिदो सोच -धर्मेन्द्र कुमार झा ‘धिरु’

धर्मेन्द्र कुमार झा ‘धिरु’
“कुनै गल्ती तब सम्म गल्ती मानिन्छ, जब सम्म आफुले त्यो गल्ती गरेको हुदैन ।”
परिवर्तन संसारको नियम हो । त्यसैले समाज परिवर्तनशील हुनु अस्वभाविक कुरा होइन । समाजिक सँरचनाको परिवर्तन सँगै सामाजिक सोंचमा पनि बदलाव आउने गरेको हुन्छ । सामाजिक परिवेश र विज्ञान प्रविधिले समाजको सोंचमा परिवर्तन ल्याउने मुख्यरुपमा काम गरिरहेको हुन्छ । कुनै कुरा प्रति मानिसको दुईखाले सोंच पाइएको हुन्छ । सकारात्मक वा नकारात्मक । प्रायः मानिसहरु आफ्नो हितका कुरा प्रति सकारात्मक र बांकी कुरा प्रति नकारात्मक सोंच राख्ने गरेको हुन्छ । जसलाई जे मन पर्छ त्यसप्रति सकारात्मक र मन नपर्ने प्रति नकरात्मक सोंच राख्ने हाम्रो प्रवृति नै भइसकेको छ । तर हरेक घटना वा कुरामा सामाजिक तथ्य हुन्छ, जसलाई केलाई कुनै कुराप्रति सोंच बनाउनु उपयुक्त हुन्छ । आफ्नो हितलाई अगाडिमा राखेर मात्रै कुरा गर्नु मानषोचित कुरा हुदैन । एक समयमा कुनै एक घटनालाई गलत भन्ने घटनाको स्वयम पात्र बन्न पुगे त्यो घटनालाई सहि भन्ने जमातको संख्या प्रयात छ । समाजिक तथ्यलाई पहिचान गर्न नसकेर यस्ता जमातको संख्या बढेको हुन्छ । समाजको बदलिदो सोंचलाई चित्रण गर्न मानवीय जीवनको सर्वाङ्गिन अवस्थाका केहि घटनहरुलाई विश्लेषण गरेर बुझन सकिन्छ । एउटै घटनामा एउटै व्यक्तिको सोंच आफु अनुकूल बदलिरहेको हुन्छ ।
        प्राकृतिक वा जैनिक नियमानुसार हुने जन्मलाई पनि समाजले विभिन्न नजरले हेर्ने गरेको छ । जन्मनासाथ बच्चा छोरा हो की छोरी ठम्याउन घरपरिवारलाई हतार हुन्छ । छोरा भए आमा र बच्चा प्रति सबै सकारात्मक सोंच बन्छ भने छोरी भए नकारात्मक । कसै(कसैले भुणमै पत्ता लगाई छोरीलाई हत्या गर्ने गरेको पाइन्छ । यदि बच्चा गोरो वा सुन्दर छ भने पनि सकारात्मक नत्र भने नकारात्मक सोंच भई मन दुःखी भएको सहजै देखिन्छ । कतिले त विभिन्न कारणले बच्चालाई जन्म दिई फोहोरको थैला झै जताततै फल्ने पनि गर्छ । आफुले गरेमा सही अरुले गरेले गरेको भए गलत मान्ने सोंच समाजको छ । अरुको बच्चा काले भए बच्चा सुन्दर छैन कोयला जस्तो छ तर आफ्नो बच्चा भए कृष्ण भगवान जस्तो छ भन्ने । बुहारीले छोरा पाएन भने सबै दोष बुहारीलाई दिने , अल्लछीनी भन्ने तर आफ्नी छोरीले छोरा पाएन भने सबै दोष भगवानलाई दिने ।
        शिक्षा मानव जीवनको ज्योती हो । शिक्षा विना मानिस अन्धो सरह हुन्छ । शिक्षाको मुख्य उदेश्य संसारलाई बुझने र समाजलाई सरल(सहज तथा सुविधायुक्त बनाउन विभिन्न कुराको अविष्कार गर्ने नै हुन । शिक्षाका विभिन्न विधाहरु छन । जो सबै समाजका लागि आवश्यक छ । कुनै एउटाको विकास गरेर समाजको विकास सम्भव छैन । जस्तै शरिरका सबै अंग(प्रव्यगंको आफ्नै महत्व छ कुनै एउटाको अस्तिवले मात्रै मानव शरिरले पुर्णकाम गर्न सक्दैन । सामाजिक विज्ञान होस या प्राकृतिक विज्ञान दुबैको व्यक्तिकै महत्व छ । तर वर्तमान अवस्थामा शिक्षालाई पनि ज्ञान पाइन्छ । र त्यसै आधारमा शिक्षाका विधाहरु प्रति सामाजिक सोंच निर्माण भइरहेको छ । जसको परिमाण स्वरुप भोल िगएर समाजमा कुनै खास विधाले मात्रै स्थान पाउने खतरनाक सम्भावना देखिन्छ । सबैका छोरा(छोरी डाक्टर(इन्जिनियरहरु कसरी बाच्छन होला ? समाजलाई राम्रो विद्मार्थी भन्दा राम्रो मान्छेको आवश्यकता हुन्छ तर सबै आमा(बुवालाई आफ्नो बच्चा अरु जे गरेपनि कक्षामा प्रथम नै होस भन्ने चाहन्छन । अहिले बच्चाहरुमा ज्ञान वा बुझाई भन्दा बढी अंक ल्याउने होडबाज िबढेको छ । पहिलेको समाज छोरा(छोरीलाई विद्धान भद्र भएको हेर्न चाअन्थे भने अहिलेको समाज छोरा(छोरीलाई धनी र शक्तिशालीको रुपमा हेर्न चाहन्छन ।
        समाजमा विवाह प्रति पनि अजब(गजबको सोंच पाइन्छ । कोहि विवाह प्रति सकारात्मक हुन्छ भने कोही ऐरेन्ज मैरेज प्रति त कोही मात्रै सँगै बस्ने (स्टेयीगं टुरेटर ) प्रति सकारात्मक रहेको पाइन्छ । वैवाहिक जोडि सोंच , विचार र आत्माको मिलन भन्दा स्टेटस, सम्पत्ति र खानदानको मिलनको आधारमा तय हुने गरेको छ । जसले गर्दा पारिवारिक द्धन्द्ध र अविश्वासको सिर्जना भईरहेको सहजै देखिन्छ । समाजको बदलिदो परिवेश सँगै महिलाहरु आफुले पुरुषकै दाँजोमा मान(सम्मान पाउने अपेक्षा गर्ने गरेको छ । र त्यो स्वभाविक तथा जायज पनि हो । तर केटा छनौटको सोंच व्यही पुराने रहेको छ । जुन तालमेल खादैंन । यदि मान(सम्मानमा बराबरी चाहिएको छ भने समान स्तरर वा सोंचमा विवाह पनि गर्न सक्नु पर्छ । न की आफु भन्दा हरेक कुरामा सबल भएकै व्यक्तिसंग ।   विवाहको जोडी छनौटमा स्तर भन्दा सोच मिल्ने कुरालाई आधार बनाई केही हद सम्म दुवै पक्ष लचिलो हुनु आवश्यक देखिन्छ । जो टिकाउ र खुशी परिवार हुन सक्छ । आजकाल सम्बन्ध विच्छेदको संख्या बढेको छ । जसलाई समाजले सकारात्मक सोंचले हेर्नेगरेको छ । तर त्यो वास्तवमा बेमेल विवाहको परिणाम हो । त्यो आफैमा गलत होइन त्यो त गलत छनौट प्रक्रियाको उपज हो । सोच र विचार मिलेको हुँदैन त्यहाँ त स्तर र खानदानको मेलले आपसी रिएक्शन देखाएर विग्रेको सम्बन्धकोे परिणाम सम्बन्ध विच्छेद हो । पहिले मान्छे सहेर बस्थे आजकाल सहेर बस्दैन । इगो क्लैसले समस्या सिर्जना गरेको हुन्छ । जुन पैसा र खानदानले सामाधान गर्न सक्दैन । माया र विश्वासको आधारमा टिक्ने सम्बन्धलाई दाइजो र स्तरले टिकाउन सक्दैन । हरेक छोरीको बुबाको लागि दहेज प्रिय भइहाल्छ । समाजले जहिले पनि दहेजलाई नकारात्मक दृष्टिकाणले हेर्छ भने यसलाई आश्रय कसले दिने गरेको होला त ? दिने बेलामा खराब र लिनेबेलामा राम्रो वाह रे समाज । वैवाहिक जोडी छनौटको प्रक्रियामा परम्परागत सोचको अन्तले मात्रै  सम्बन्ध विच्छेद र दहेजप्रथालाई अन्त गर्न सक्छ ।
समाजमा विभिन्न किसिमका पैशा भएका मानिसहरु हुन्छन । एकले अर्कालाई सहयोग गरिरहेका हुन्छन । विविद्यता संसारको नियम पनि हो । तर समाजमा कुनै पैशा प्रति वढी सम्मान र कुनै प्रति अपमानपुर्ण व्यवहार । जुन पेशाले शहरमा घर जोड्न सक्छ, गाडी जोड्न सक्छ, घरमा आधुनिक शुख सुविधाका  समानहरु भित्रयाउन सक्छ, साँझ पख रमझम र वाइन विस्किको खर्च व्योहोर्न सक्छ, बच्चाहरुलाई निजी शैक्षिक संस्थाहरुमा पढाउन सक्छ, घरका सदस्यहरुलाई आधुनिक पोशाकमा डुलाउन सक्छ त्यो पेशा वा पद प्रति समाजको सकारात्मक सोच हुन्छ बाँकी त झारपात । अर्थ उपार्जनको आधारमा पेशा प्रति सोच बन्दै गएको छ । जसले समाजमा धेरै विकृति पनि जन्माएको छ । एक जना शिक्षक भनाईले मलाई झकझक्काए । उनले भने ‘मलाई कसैमाथि धेरै रिस उठ्यो भने म उसका सन्तान शिक्षक होस भनेर सराप्छु ।’ अब शिक्षक जस्तो प्रतिष्ठित पेशा प्रति पनि समाजको यस्तो सोच छ । शिक्षक लेक्चरर भन्दा मालपोत, भन्सार वा राजश्व कर खरिदारको सामाजिक प्रतिष्ठा बढी हुन्छ । तपाईलाई समाजले सोध्छ,“कति कमाउँछौं, शहरमा घर छ कि छैन, गाडी किन्यौं ?” अपेक्षित उत्तर आएन भने तपाई केही गर्नुभएको छैन । तपाईको कुनै सामाजिक गणना हुनेवाला छैन । त्यसमा पनि साहित्यकार, कलाकार, पत्रकार, कवि, लेखक, समाजसेवी हा..हा..हा..।
“आगो ताप्नु मुढाको कुरा सुन्नु बुढाको” । यो उक्तिले बृद्धाको महत्वलाई चरिता गर्छ । तर बृद्धा प्रतिको समाजिक सोच अव धेरै बदलिएको छ । पहिलेको जस्तो बृद्धालाई परिवारको महत्वपुर्ण वा निर्णयात्मक अवस्थामा मान्यता दिएको पाइदैन । बृद्धलाई एक समयमा घरको शोभा मानिन्थ्यो भने आज आएर प्रायः परिवारमा वृद्धालाई बोझ (भाडी) को रुपमा हेरिन्छ । लोकलाजको देखावा बाहेक बृद्ध प्रति आत्मा देखि सम्मान र सेवाको भावना बहुत कम व्यक्तिहरुमा नेग्लेक्ट गर्ने आम यूवा पिढीको चलन भइसकेको छ । प्रायः परिवारका सदस्यहरु बृद्धाहरुलाई घरमा एक्कलै छोडी आफुहरु आफ्नो र बच्चाहरुको भविष्य बनाउने नाममा शहर पलायन हुने त संस्कृति नै भइसकेको छ । एक अर्कालाई मिस्स गर्ने तर समय नदिने । बृद्धाहरुको भावनात्मक कुरालाई अनावश्यक र वाययात ठान्नेको कमि छैन । जसले गर्दा बृद्धाहरुलाई बृद्ध अवस्थाबाट आत्मग्लानी महसुस भइरहेको छ । उनीहरुलाई लाग्छ बृद्धा हुनु अगावै यो दुृनियाबाट विदा पाए वेश हुन्थ्यो होला । तर फेरी त्यही सन्तान प्रतिको मोह, आफ्नो छोरा छोरी, नाता नतिनीको प्रगति हेर्ने । शायद नयाँ पुस्ता वा युवा युवतीको यो विर्सिरहेको छ कि हाम्रा आमा बुवा हामी सानो हुँदा हामी खाए खान्थ्यो, हामी सुते सुत्थ्यो, हामी रुदा वा जाग्दा हामीलाई हेरचाह गर्दै बस्थ्यो , हामी हजारौं प्रश्न तोते बोलीमा सोध्दा हामीले उत्तर पाउँथ्यौं, उनको निद्रा, भोक, खुशी, काम, इच्छा आकाक्षा सबै थोक हाम्रो खुशीमा गाँसिएको हुन्थ्यो । त्यही प्रक्रियाबाट सबैलाई गुज्रिनु पर्छ । हामी पनि आफ्ना सन्तानका लागि त्यही गरिरहेका छौं जुन हाम्रा आमा बुवाले गर्नु भयो । तर हामी यो किन विर्सिन्छौं कि बच्चा र बृद्धामा कुनै फरक हुँदैन । सबैलाई यि अवस्थाहरुलाई आत्मसात गर्नुपर्छ । जस्तो हामी आफ्नो आमा बुवालाई गर्छौं त्यही हामी पनि पाउँछौं । तर विड्म्बना बाँचुनजेल हामी बृद्धाहरुको लागि केही गर्न सक्दैनौं तर मृत्यु परान्त भनाउँदा सामाजिक प्रतिष्ठाका लागि ठुलो भोज भात लगायत अन्य गतिविधिहरु गछौं । त्यो शायद मर्ने व्यक्तिको लागि केही होइन त्यो त हाम्रो  झुठा शान मात्र हो । साँच्चै केही गर्नुछ भने बृद्धाहरुको लागि उनको जीवनका लागि गरौं । अन्यथा बकवास ।
निष्कर्षमा भन्दा मानिस स्वभावतः साझा इन्टरेस्टका लागि साकारात्मक सोच बनाउँदा रहेछ । तसर्थ माथि मानव जीवनको जन्म देखिको मृत्यु परान्त सम्मको घट्ना परिघटनालाई स्मरण गराउन खोजिएको जसले साझा रुचि वा अवस्था प्रति सकारात्मक सोचको विकास होस । जस्तै समाजमा कसैको छोरा वा छोरी भागेर विवाह गर्यो वा अन्तर जातिय विवाह गर्यो भने समाजका अन्य व्यक्तिहरु घृणा गर्ने गर्छन तर फेरी आफ्नो घरको कुनै सदस्यले गर्यो भने चुप लाग्छ । भन्नुको तात्पर्य सामाजिक परिवेश बदलिरहेको छ कुनै कुरालाई नकारात्मक सोचले हेर्नु भन्दा सार्वजनिक हित वा साझा हितको भए सकारात्मक सोचका साथ सहयोग गर्नुपर्छ । हाल जनकपुरको गंगासागर सफाई अभियानमा धेरै मानिस जुटेका छन् । भर्खरै विद्युत आपुर्तिका लागि पुरै जनकपुर सडकमा आर्लेका थिए । त्यसमा व्यापारीहरुको पनि व्यापक उपस्थिति थियो । जवकी उनीहरु अरु मुद्धाहरुमा खासै चासो देखाउँदैनन । अब पालो आएको छ ‘जनकपुरको स्वरुप बदल्ने’ जसमा सबैको सकारात्मक सोचको साथ सहयोग चाहिएको छ । जनकपुर निर्माणमा अरु केही कुराको खाँचो छैन मात्रै खाँचो छ त सकारात्मक सोचको । एक पल्ट गम्भीरताका साथ गंगासागरमा डुबुल्की लगाउँदै नकारात्मक सोचलाई त्याग्दै देशको मुहार परिवर्तन गर्न निहित स्वार्थलाई त्यागदै हाथेमालो गरी अगाडी बढौं ।


  २०७१ अषाढ ०१ गते आईतबार

द्वन्द न्युनिकरण तथा मेलमिलापमा स्थानीय शान्ति समितिको भुमिका निष्प्रभावी


द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता
जनकपुरधाम............
२०५२ फागुन १ गते देखि माओवादीले सुरु गरेको जनयूद्ध र त्यसका क्रममा राज्य र माओवादी दुवै पक्षबाट नेपाली जनताको ठुलै संख्यामा धनजनको क्षति भएको छ । माओवादी जनयूद्धको असर धनुषामा परेको छ । द्वन्दकालमा धनुषामा करिब २ सय ५ जनाको हत्या, ८ जना बेपत्ता, १० जना अंगभङ् तथा अपाङ, १ सय २६ जना विस्थापित, १ हजार २सय ४१ जनाको व्यक्तिगत सम्पतिको क्षति भएको विवरण जिल्ला प्रशासन कार्यालय धनुषामा छ । धेरैको घरवार तोडफोड भएको छ भने सरकारी भौतिक संरचनाको पनि ठुलै संख्यामा क्षति भएका थिए । जनयुद्धमा होमिएका माओवादी नेताहरु नजरबन्द तथा जेल जिवन विताउन बाध्य भएका थिए भने माओवादीबाट प्रताडित भएकाहरु मध्ये धेरैको शान्ति तथा पुर्णनिर्माण मन्त्रालयको कार्यदलको रेकर्डमा नाम समेत नरहेको जनगुनासो छ । विस्तृत शान्ति सम्झौता २०६३ मंसिर ५ गते भयो । शान्ति सम्झौताको मर्म र भावनालाई आत्मसात गर्न स्थानिय तहमा शान्ति समिति गठन भयो । द्वन्दको घाउलाई मलमपट्टी गर्न तथा स्थानीय स्तरमा शान्ति प्रक्रियालाई सहयोग गर्न तथा द्वन्दलाई न्युनिकरण गर्नका लागि द्वन्दरत पक्षहरु बीचको छलफललाई सहज गराउन मध्यस्थता र सहजकर्ताको भुमिका निर्वाह गर्ने उद्देश्यले १९ फागुन २०६५ मा स्थानीय शान्ति समिति धनुषाको गठन गरियो । उक्त समितिमा माओवादीका प्रकाश कुमार यादव, नेपाली कांग्रेसका प्रेम किशोर प्रसाद साह, फोरम लोकतान्त्रिकका उमाशंकर अरगरिया,द्वन्द पीडित फुलकुमारी महत्तो, एमालेका राजकिशोर यादव, तमलोपाका परमेश्वर साह, समाजसेवी निर्मल कुमार चौधरी, मानव अधिकारकर्मी विजय दत्त, द्वन्द पीडितहरु श्रीनारायण प्रतिहस्त, दीपनारायण यादव, तारा महत्तो, जनकपुर उद्योग बाणिज्य संघका श्याम प्रसाद साह, मुस्लिम तर्फबाट अब्दुल शेख, दलित महिलाहरु चमेली देवी दास, प्रमिला दास, दुर्गी देवी पासवान, जनजाती महिला रुकमिनी मण्डल, नेपाल बार एसोशिएशनबाट श्याम प्रसाद यादव लगायतको २० सदस्यीय समिति गठन भएको थियो । उक्त समितिको संयोजकको भुमिकामा १९ फागुन २०६५ देखि १५ बैशाख २०६७ सम्म प्रेम किशोर प्रसाद साह, १५ बैशाख २०६७ देखि २८ जेष्ठ २०६८ सम्म उमाशंकर अरगरिया, २८ जेष्ठ २०६८ देखि २३ माघ २०६८ सम्म फुलकुमारी महत्तो, २३ माघ २०६८ देखि १७ कार्तिक २०६९ सम्म राजकिशोर यादव, १७ कार्तिक २०६९ देखि २२ माघ २०७० सम्म परमेश्वर साहले नेतृत्वको भुमिका निर्वाह गरेका छन् । २२ माघ २०७० देखि हालसम्म प्रकाश कुमार यादवले संयोजकको भुमिका निर्वाह गरिरहेका छन् । प्रत्येक संयोजकको म्याद ६ महिनाको लागि मात्र भएपनि केही व्यक्तिहरुले दुई वर्ष र एक वर्षको अवधिसम्म नेतृत्व गरेको देखिन्छ ।
शान्ति समितिले हालसम्म ३० वटा गाविसहरु र जनकपुर नगरपालिकाको दुई वटा वडामा समेत स्थानिय शान्ति समिति गठन गरेको छ । रघुनाथपुरमा महादेव राउत, यज्ञभुमिमा सोमबहादुर बलमपाकी, धनुषा गोविन्दपुरमा  सिमा यादव, दिगम्बरपुरमा महेन्द्र सिंह, कुर्थामा महादेव महासेठ, हरिनेमा शिवेश्वर साफी, लोहनामा मोहम्मद कैश, बरमझियामा विनोद यादव, धनुषाधाममा जगदेव यादव, मानसिंहपट्टीमा दिनेश कुमार यादव, कनकपट्टीमा धर्मेन्द्र कुमार यादव, घोडघासमा रामदेव पासवान, पटेरवामा पलट यादव, नौवाखोर परसाहीमा सत्यनारायण शर्मा, मथनाहामा रेणुदेवी प्रतिहस्त, सवैलामा महेन्द्र यादव, लक्ष्मीपुर बगेवामा रामचन्द्र यादव, उमाप्रेमपुरमा हेमनारायण दाहा, भरतपुरमा महेशलाल यादव, विसरभोरामा जिवन कुमार रोहिता, बालाबाखरमा रामकिशोर यादव, दुवरकोट हथलेटवामा पल्टु मण्डल, सुगा मधुकरहीमा मदन साह, ठाढीझिझामा मोहोम्मद कदिर अर्सि, देवडिहामा ब्रम्हदेव मण्डल, यदुकुहामा सत्यदेव प्रसाद साह, लक्ष्मी निवासमा रामचन्द्र महत्तो, शान्तिपुरमा शत्रुधन मण्डल, तारापट्टी सिरसियामा उदय साह, मिथिलेश्वर मौवाहीमा रंजित कुमार मण्डल, जनकपुर वडा नं. १३ मा जितबहादुर राउत र जनकपुर वडा नं. १० मा राघवेन्द्र कुमार कर्णको संयोजकत्वमा शान्ति समिति गठन गरिएको छ ।
जुन उद्देश्यका साथ स्थानीय शान्ति समितिको धनुषामा गठन गरिएको थियो त्यो उद्देश्य प्राप्ति भएको देखिदैन । समितिले हालसम्म जिल्ला प्रशासन कार्यालय धनुषाबाट मृतक संख्या १ सय ९५ रहेको १ सय ८५ जना मृतक परिवारले प्रति मृतक रु. १ लाखको दरले क्षतिपुर्ती पाएको, ८ मृतक प्रहरी परिवारले प्रति मृतक रु. ७ लाखको दरले पाएको र दुई जना मृतकको कार्यदलमा नाम रहेपनि राहत पाउन छुटेको बताएको छ । ८ जना बेपत्ता सिफारिस गरिएकोमा रु. १÷१ लाख सबै बेपत्ता परिवारले क्षतिपुर्ति पाएको जसमध्ये राष्टिूय मानव अधिकार आयोगको सिफारिसमा ५ जना बेपत्ता परिवारले थप रु. ३ लाख पाएको र ३ जना बेपत्ता परिवारले रु. २÷२ लाखको दरले क्षतिपुर्ति पाएको शान्ति समितिले जनाएको छ । स्थानीय शान्ति समिति धनुषाले रु. २÷२ लाखका लागि १ सय ७७ जना  मृतकको सिफारिस गरेको मध्ये १सय ७४ जनाले मात्र थप रु. २ लाख राहत स्वरुप प्राप्त गरेको र बाँकीले प्राविधिक कारणले राहत नपाएको बताइएको छ । १ सय ५० वटा सम्पत्ति क्षतिसम्बन्धि स्थानीय शान्तिसमितिले निवेदन सिफारिस गरेको भएपनि हालसम्म एक जनाले पनि राहत पाउन सकेको छैन । त्यसैगरी ६ जना नजरबन्द तथा हिरासतमा परेकाहरु निवेदन समितिले सिफारिस गरेकोमा एक जनाले पनि राहत पाउन सकेको छैन । ६ जना अंगभंग तथा अपाङको समितिले सिफारिस गरेको मध्ये एक जनाले पनि राहत पाउन सकेका छैनन । विस्तृत शान्ति सम्झौता पछिका घटनामा मारिएका ३ जना मृतकको राहतका लागि सिफारिस गरेको मध्ये एक जनाले मात्र राहत पाएका छन् । समितिले सिफारिस गरेको द्वन्द पीडित १ सय १७ जना एकल महिलाले रु. २५ हजारका दरले जिल्ला विकास समिति धनुषाबाट राहत पाएका छन् । छात्रवृतिको लागि ९३ जना द्वन्द पीडित बालबालिकाहरुको सिफारिस गरिएको मध्ये २१ जना बालबालिकाहरुले मात्र छात्रवृत्रि पाएका छन् । २ जना टुहुरा बालबालिकाहरुको सिफारिस गरेकोमा दुवैजनाले राहत पाएका छन् ।
धनुषामा द्वन्दका बेला पर्न गएको घाउ अहिले सम्म निको हुन सकेको छैन । तथापि विस्थापितहरु आ(आफ्ना गाउँघरमा स्थापित हुने क्रम जारी छ । स्थानिय शान्ति समितिका संयोजक प्रकाश कुमार यादवका अनुसार विस्थापितहरुलाई आ(आफ्नो गाउँघरमा स्थापित हुने क्रममा कुनै किसिमको अवरोध छैन, कब्जा गरेको जग्गा सम्बन्धि विवादहरु न्यून रुपमा देखिन्छ । पीडितहरुको अवस्था नाजुक रहेको छ । उनीहरुको परिवारमा बेरोजगारी, गरिबी र अशिक्षाले समस्या छाएको छ । परिवारको संख्या वढी र कमाउने कोही नरहेपछि विभिन्न किसिमको समस्या आउने गरेको स्थानिय शान्ति समितिका कर्मचारी विनोद कुमार रविदासले बताए । पढने उमेरका बालबालिकाहरु पढन नपाई अन्य कामहरुमा लागेको पाइन्छ । सबै द्वन्द पीडित बालबालिकाहरु छात्रवृत्ति पाएका छैनन् । द्वन्दकालमा महिलाहरु यौन हिंसाका सिकारहरु भएका थिए तर, यी घटनाहरु बाहिर आउन नसकेको समितिका संयोजक यादवले बताए । उनका अनुसार नेपालमा द्वन्द पीडितको अवस्थालाई विश्लेषण गर्दा खासै सुधार भएको देखिँदैन । सरकारले घोषणा गरेको राहत किस्ताबन्दीमा पाउने गरेपनि समयमै नपाउने उनीहरुको समस्या हो । समितिका पुर्व संयोजक परमेश्वर साहका अनुसार यहाँका द्वन्द पीडितहरु प्रत्येक वर्ष राहत स्वरुप केही न केही पाउने आशाको पर्खाइमा रहेका हुन्छन । त्यसैले यी द्वन्द पीडितहरुको समस्यालाई सरकारले समयमै दिर्घकालिन रुपमा समाधान गर्ने किसिमले सम्बोधन गर्न सके भविष्यमा हुने सम्भावित घटनाहरुबाट जोगिन सकिन्छ । स्थानीय शान्ति समितिको कार्यकारी अधिकार प्राप्त रहेका सचिवको पद समेत धनुषामा वर्षो देखि रिक्त छ । समितिले मेलमिलाप, पीडा समन र पारस्परिक विश्वास अभिवृद्धि पु¥याउनुपर्ने काममा असफल देखिएको छ । स्थानीय तहमा हुने राजनीतिक एवम सामाजिक विकास क्रमलाई निरन्तर पर्यवेक्षण गर्ने र राजनीतिक गतिरोध वा सम्भावित हिंसाको स्थिति आइपरेमा द्वन्द निवारणका प्रक्रियाहरु अवलम्बन गरी स्थितिलाई सामान्यीकरण गर्ने तर्फ उन्मुख गराउन क्रियाशिल हुनुपर्नेमा शान्ति समिति धनुषामा पुर्णतः निष्क्रिय रहेको स्थानियवासीहरु बताउँछन् । समितिको संरचनालाई पुनर्गठित गरी समावेश हुन नसकेका वर्गहरुलाई समेत समावेश गर्नुपर्ने आवाजहरु उठ्दै आएको छ ।


  २०७१ अषाढ ०१ गते आईतबार

धनुषामा उत्तीर्ण प्रतिशत २९.७९ मात्र


द एक्सक्लुसिभ सम्वाददाता
जनकपुरधाम............

    यस वर्षको एसएलसी परीक्षामा धनुषाबाट करिब ७१ प्रतिशत विधार्थी अनुतीर्ण भएको छ । गत चैतमा सम्पन्न एसएलसी परीक्षाको शुक्रबार सार्वजनिक परीक्षाफल अनुसार धनुषाबाट २९.७९ प्रतिशत उत्तीर्ण भएका छन भने ७१ प्रतिशत विधार्थी अनुतीर्ण भएका हुन् ।
    जिल्ला शिक्षा कार्यालय धनुषाले जनाए अनुसार नियमित तर्फ विधार्थीहरुको उतीर्ण प्रतिशत २९.७९ प्रतिशत रहेको छ । विगतवर्षको तुलनामा उतीर्ण प्रतिशत बढेपनि शिक्षामा सरकारले लगानीगरे अनुसार प्रतिफल भने आउन सकेको छैन् । विगत वर्षको एसएलसी परीक्षामा धनुषाबाट २६ प्रतिशत विधार्थी उतीर्ण भएका थिए । धनुषामा नियमित तर्फ कुल ९ हजार १ सय २७ परीक्षार्थी सहभागि भएका थिए जसमा मात्र २ हजार ७ सय १९ सफल हुन सकेका छन् । विशिष्ट श्रेणीमा १ सय ९०, प्रथम श्रेणीमा १ हजार ५ सय ३९, द्धितीय श्रेणीमा ९ सय ६६ र तृतीय श्रेणीमा २४ जना विधार्थी उतीर्ण भएका छन् ।
यसैगरी एक्जाम्पटेड तर्फको नतिजा अझै खस्कदो देखिएको छ । धनुषामा एक्जाम्पटेड तर्फ कुल ५.८ प्रतिशत विधार्थी मात्र उतीर्ण भएका छन् । जिल्लाबाट एक्जाम्पटेडतर्फ कुल ३ हजार ३ सय  २० परीक्षार्थी सहभागी भएकोमा केबल १ सय ९४ परीक्षार्थी मात्र उतीर्ण भएका छन् । एक्जाम्पटेड तर्फ धनुषामा २४ जना प्रथम, १ सय ५४ जना द्धितीय र १६ जना तृतीय श्रेणीमा उतीर्ण भएका छन् । नियमित र एक्जाम्टेड गरी धनुषाबाट कुल १२ हजार ३ सय ४७ परीक्षार्थी एसएलसीमा सहभागी भएका थिए भने नगर र ग्रामीण क्षेत्र गरी ३७ परीक्षा केन्द्र तोकिएको थियो ।
एसएलसी अनुर्तीण भएपछि तीन जनाले आत्महत्या गरे
प्रवेशिका परीक्षा (एसएलसी)मा अनुत्र्तीण भएपछि तीन जना छात्राले आत्महत्या गरेका छन् । बागलुङको ग्वालीचौर गाविस(८ की १६ वर्षकी वसन्ती घिमिरेले शुक्रबार साँझ आत्महत्या गरेको प्रहरीले जनाएको छ । खार माध्यमिक विद्यालय ग्वालीचौरबाट प्रवेशिका परीक्षा दिएकी घिमिरे आफ्नै घरको माथिल्लो तलामा आत्महत्या गरेको अवस्थामा फेला परेकी खार प्रहरी चौकीका इञ्चार्ज विष्णुप्रसाद लम्सालले जानकारी दिए ।
    त्यस्तै सोचेअनुसार नतिजा नआएपछि रुकुमकी एक छात्राले आत्महत्या गरेकी छिन् । रुकुमकोट(६ छिप्रिदहिककी १५ वर्षकी रक्षा श्रेष्ठले एसएलसी परीक्षाको नतिजा प्रकाशन भएको केही घन्टामै आत्महत्या गरेकी हुन् । सोह्र सय डायल गर्दा सिम्बोल नम्बर छैन भनेपछि उनले आफ्नै कोठामा झुन्डिएर आत्महत्या गरेकी थिइन् । लामो समयसम्म छोरी कोठाबाट बाहिर नआएपछि बुबा सत्यप्रकाशले कोठामा हेर्दा छोरीलाई झुन्डिएको अवस्थामा भेटाएको स्थानीयले जानकारी दिएका छन् ।
    रुक्मिणी उच्च मावि रुकुमकोटकी विद्यार्थी श्रेष्ठले जनता उच्च मावि पोखरा परीक्षा केन्द्रबाट परीक्षा दिएकी थिइन् । यस्तै रुक्मिणी उच्च माविकी अर्की एक छात्राले पनि शनिबार बिहान आत्महत्या गरेकी छिन् । खलङगा(८ रातामाटा घर भई रुकुमकोटस्थित मावलीमा बसेर पढ्दै गरेकी १५ वर्षकी गंगा थापाले झुन्डिएर आत्महत्या गरेको प्रहरीले जनाएको छ । बिहान मकै गोड्न गएका बेला रक्षाको शव हेर्न गएकी थापा त्यसलगत्तै झुन्डिएकी जनाइएको छ । उनी झुन्डिएको ठाउँ नजिकै फेला परेको कागजमा ‘मलाई रक्षाले बोलाएकी छे म त्यतै गएँ’ भनेर लेखिएको जनाइएको छ ।

  २०७१ अषाढ ०१ गते आईतबार